Όλοι αισθάνονται πως η διαχείριση του Θεού είναι παράξενη, γιατί ο κόσμος πιστεύει πως η διαχείριση του Θεού είναι τελείως άσχετη με τον άνθρωπο. Νομίζουν πως αυτή η διαχείριση είναι αποκλειστικά έργο του Θεού, πως είναι μόνο δική του δουλειά κι έτσι η ανθρωπότητα είναι αδιάφορη απέναντι στην διαχείρισή Του. Με αυτόν τον τρόπο η σωτηρία της ανθρωπότητας έχει γίνει αόριστη και ασαφής και τώρα δεν είναι τίποτα άλλο παρά κούφια λόγια. Παρόλο που ο άνθρωπος ακολουθεί τον Θεό ώστε να σωθεί και να φτάσει στον πανέμορφο προορισμό, αδιαφορεί παντελώς για τον τρόπο που διεξάγει ο Θεός το έργο Του. Ο άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για τα σχέδια του Θεού και για τον δικό του ρόλο έτσι ώστε να σωθεί. Πόσο τραγικό είναι αυτό! Η σωτηρία του ανθρώπου είναι αλληλένδετη με τη διαχείριση του Θεού και δεν διαχωρίζεται από τα σχέδιά Του. Ωστόσο, ο άνθρωπος δεν σκέφτεται καθόλου τη διαχείριση του Θεού κι έτσι απομακρύνεται όλο και περισσότερο από κοντά Του. Κατά συνέπεια, όλο και περισσότεροι άνθρωποι που ακολουθούν τον Θεό δεν γνωρίζουν τίποτα για θέματα που συνδέονται στενά με την σωτηρία του ανθρώπου όπως το τι είναι η δημιουργία, τι είναι η πίστη στον Θεό, πώς να λατρεύεις τον Θεό και ούτω καθεξής. Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, πρέπει να συζητήσουμε για τη διαχείριση του Θεού, έτσι ώστε κάθε πιστός να γνωρίζει πόσο σημαντικό είναι να ακολουθείς τον Θεό και να πιστεύεις σε Αυτόν. Θα είναι επίσης σε θέση να επιλέξουν τον δρόμο που θα ακολουθούν με ακρίβεια αντί να ακολουθούν απλώς τον Θεό για να κερδίσουν ευλογίες, να αποφύγουν καταστροφές ή για να πετύχουν στη ζωή.
Αν και η διαχείριση του Θεού μπορεί να φαίνεται βαθυστόχαστη στον άνθρωπο, δεν είναι του ακατανόητη, επειδή όλο το έργο του Θεού συνδέεται με την διαχείρισή Του, σχετίζεται με την δουλειά για την σωτηρία της ανθρωπότητας και αφορά τη ζωή, τον βίο και τον προορισμό της ανθρωπότητας. Το έργο που κάνει ο Θεός με και για τον άνθρωπο είναι, όπως μπορεί να ειπωθεί, πολύ πρακτικό και ουσιώδες. Ο άνθρωπος μπορεί να το αντιληφθεί, μπορεί να το βιώσει και δεν είναι καθόλου αφηρημένο. Αν ο άνθρωπος είναι ανίκανος να αποδεχτεί όλα τα έργα του Θεού, τότε ποιο είναι το νόημα του έργου Του; Και πώς μπορεί μια τέτοια διαχείριση να οδηγήσει στη σωτηρία του ανθρώπου; Πολλοί από αυτούς που ακολουθούν τον Θεό ενδιαφέρονται μόνο για οφέλη ή να αποφύγουν καταστροφές. Όταν αναφέρεται το έργο και η διαχείριση του Θεού, αυτοί σωπαίνουν και χάνουν κάθε ενδιαφέρον. Πιστεύουν πως η γνώση τέτοιων βαρετών ερωτήσεων δεν θα πλουτίσει τις ζωές τους και πως δεν θα έχουν κάποιο κέρδος, και παρόλο που έχουν ακούσει μηνύματα για τη διαχείριση του Θεού, τα αντιμετωπίζουν με αδιαφορία. Δεν τα βλέπουν ως κάτι πολύτιμο που θα έπρεπε να αποδεχτούν, πόσο μάλλον να τα δεχθούν σαν κομμάτι της ζωής τους. Τέτοιοι άνθρωποι ακολουθούν τον Θεό με έναν πολύ απλό σκοπό: να κερδίσουν ευλογίες και είναι υπερβολικά οκνηροί για να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο που δεν περιλαμβάνει αυτόν τον σκοπό. Για αυτούς, η πίστη στον Θεό για οφέλη είναι ο πιο αποδεκτός σκοπός κι η μεγαλύτερη αξία της πίστης τους. Δεν επηρεάζονται από οτιδήποτε δεν βοηθά στην επίτευξη αυτού του στόχου. Αυτό συμβαίνει με τους περισσότερους που πιστεύουν στον Θεό σήμερα. Ο στόχος και τα κίνητρα τους φαίνονται θεμιτά γιατί ταυτόχρονα με την πίστη τους στον Θεό, δαπανούν για Εκείνον, είναι αφιερωμένοι στον Θεό και κάνουν το καθήκον τους. Εγκαταλείπουν τη νιότη τους, απαρνούνται οικογένεια και καριέρα, περνούν ακόμα και χρόνια μακριά από το σπίτι τους. Για χάρη του απώτερου σκοπού τους αλλάζουν τα ενδιαφέροντα τους, τις προοπτικές τους στη ζωή, αλλάζουν ακόμα και την κατεύθυνση που αναζητούν, μα δεν μπορούν να αλλάξουν τον σκοπό της πίστης τους στον Θεό. Τρέχουν για την διαχείριση των δικών τους ιδανικών· ανεξάρτητα του πόσο μακρύς είναι ο δρόμος, τις δυσκολίες και τα εμπόδια που συναντούν, παραμένουν αποφασισμένοι και δεν φοβούνται τον θάνατο. Τι είδους δύναμη τους κάνει να εξακολουθούν να αφοσιώνονται με αυτόν τον τρόπο; Είναι η συνείδησή τους; Είναι ο υπέροχος κι ευγενής χαρακτήρας τους; Είναι η αποφασιστικότητα τους να μάχονται τις δυνάμεις του κακού μέχρι το τέλος; Είναι η πίστη τους με την οποία γίνονται μάρτυρες του Θεού χωρίς να ζητούν ανταμοιβή; Είναι η αφοσίωσή τους χάρη στην οποία είναι πρόθυμοι να απαρνηθούν τα πάντα ώστε να επιτύχουν το θέλημά Του; Ή μήπως είναι το πνεύμα της αφοσίωσής τους, με το οποίο ξεχνούν προσωπικές, παράλογες απαιτήσεις; Για ανθρώπους που ποτέ δεν γνώρισαν τη διαχείριση του έργου του Θεού, το να δίνουν τόσα πολλά είναι απλώς ένα απίστευτο θαύμα! Προς το παρόν, ας μη συζητήσουμε πόσα έχουν δώσει αυτοί οι άνθρωποι. Η συμπεριφορά τους, ωστόσο, χρήζει περαιτέρω ανάλυσης. Πέρα από τα οφέλη που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μαζί τους, θα μπορούσε να υπάρχει οποιοσδήποτε άλλος λόγος ώστε αυτοί οι άνθρωποι που ποτέ δεν κατάλαβαν τον Θεό, να δίνουν τόσα πολλά σε Αυτόν; Σε αυτήν την ερώτηση, ανακαλύπτουμε ένα προηγουμένως άγνωστο πρόβλημα: η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι απλά και μόνο σχέση προσωπικού συμφέροντος. Πρόκειται για τη σχέση μεταξύ του ευεργετούμενου και του ευεργέτη. Με απλά λόγια, είναι σαν τη σχέση εργοδότη και υπαλλήλου. Ο υπάλληλος δουλεύει μόνο για να λάβει τις ανταμοιβές που παρέχει ο εργοδότης. Σε μια τέτοια σχέση δεν υπάρχει καθόλου τρυφερότητα παρά μόνο συμφωνία· δεν υπάρχει αμοιβαία αγάπη, μόνο φιλανθρωπία κι έλεος. δεν υπάρχει κατανόηση, μόνο παραίτηση και εξαπάτηση· δεν υπάρχει καμία οικειότητα, παρά μόνο ένα χάσμα που δεν μπορεί να γεφυρωθεί. Όταν τα πράγματα φτάνουν σε αυτό το σημείο, ποιος μπορεί να αντιστρέψει μια τέτοια τάση; Και πόσοι άνθρωποι είναι ικανοί να αντιληφθούν πόσο απελπισμένη έχει γίνει αυτή η σχέση; Πιστεύω πως όταν οι άνθρωποι απολαμβάνουν πλουσιοπάροχα την ευτυχία της ευλογίας, κανένας δεν είναι ικανός να φανταστεί πόσο ντροπιαστική και απεχθής είναι μια τέτοια σχέση με τον Θεό.
Το πιο λυπηρό πράγμα σχετικά με την πίστη της ανθρωπότητας στον Θεό είναι πως ο άνθρωπος διεξάγει την δική του διαχείριση μέσω του έργου του Θεού και αγνοεί τη διαχείριση του Θεού. Η μεγαλύτερη αποτυχία του ανθρώπου έγκειται στο ότι καθώς επιδιώκει να υποταχθεί στον Θεό και να Τον λατρεύει, φτιάχνει τον δικό του ιδανικό προορισμό και υπολογίζει πώς θα λάβει τη μεγαλύτερη ευλογία και τον καλύτερο προορισμό. Ακόμη κι αν οι άνθρωποι κατανοήσουν πόσο θλιβεροί, ειδεχθείς και αξιολύπητοι είναι, πόσοι από αυτούς θα μπορούσαν να εγκαταλείψουν εύκολα τα ιδανικά και τις ελπίδες τους; Και ποιος είναι ικανός να ανακόψει την πορεία του και να πάψει να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του; Ο Θεός χρειάζεται αυτούς που θα συνεργαστούν στενά μαζί Του και θα ολοκληρώσουν τη διαχείρισή Του. Απαιτεί εκείνους που θα αφιερώσουν το μυαλό και το σώμα τους στο έργο της διαχείρισής Του, ώστε να υποταχθούν σε Αυτόν. Ο Θεός δεν χρειάζεται ανθρώπους που με τα χέρια απλωμένα θα ικετεύουν καθημερινά, πόσο μάλλον εκείνους που προσφέρουν λίγα και περιμένουν αντάλλαγμα. Ο Θεός περιφρονεί εκείνους που συνεισφέρουν λίγα κι έπειτα επαναπαύονται στις δάφνες τους. Απεχθάνεται τους ψυχρούς ανθρώπους που μισούν το έργο της διαχείρισής Του και θέλουν μόνο να μιλούν για το αν θα πάνε στον παράδεισο και πώς θα κερδίσουν ευλογίες. Τρέφει ακόμα μεγαλύτερη αποστροφή για εκείνους που εκμεταλλεύονται την ευκαιρία που παρουσιάζεται μέσω του έργου Του για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Αυτό συμβαίνει επειδή αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για το τι επιθυμεί ο Θεός να επιτύχει και να αποκτήσει μέσα από το έργο της διαχείρισής Του. Νοιάζονται μόνο για το πως θα αξιοποιήσουν την ευκαιρία που τους παρέχεται από το έργο του Θεού, ώστε να κερδίσουν ευλογίες. Αδιαφορούν για την καρδιά του Θεού, καθώς είναι απόλυτα απορροφημένοι από το δικό τους μέλλον και τη μοίρα τους. Αυτοί που απορρίπτουν το έργο της διαχείρισης του Θεού και δεν τρέφουν κανένα ενδιαφέρον για το θέλημά Του και το πώς σώζει την ανθρωπότητα, πράττουν αυτά που τους ευχαριστούν, ανεξάρτητα από το έργο της διαχείρισής Του. Ο Θεός δεν εγκρίνει, δεν τιμά και σίγουρα δεν εκτιμά τη συμπεριφορά τους.
Πόσα πλάσματα ζουν και αναπαράγονται στο αχανές σύμπαν, υπακούοντας στον νόμο της ζωής ξανά και ξανά, ακολουθώντας έναν σταθερό κανόνα; Αυτοί που πεθαίνουν παίρνουν μαζί τους τις ιστορίες των ζωντανών κι οι ζωντανοί επαναλαμβάνουν την ίδια τραγική ιστορία εκείνων που πέθαναν. Κι έτσι η ανθρωπότητα δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί: Γιατί ζούμε; Και γιατί πρέπει να πεθάνουμε; Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο; Και ποιος δημιούργησε αυτήν την ανθρωπότητα; Δημιούργησε όντως η Μητέρα Φύση τον άνθρωπο; Ελέγχει πραγματικά η ανθρωπότητα τη μοίρα της; Χιλιάδες χρόνια η ανθρωπότητα θέτει αυτά τα ερωτήματα, ξανά και ξανά. Δυστυχώς, όσο περισσότερο παθιάζεται ο άνθρωπος με αυτές τις ερωτήσεις, τόσο μεγαλύτερη δίψα αναπτύσσει για την επιστήμη. Η επιστήμη προσφέρει σύντομη ικανοποίηση και προσωρινή απόλαυση της σάρκας αλλά δεν επαρκεί για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την απομόνωση, τη μοναξιά και τον φόβο που με δυσκολία κρύβεται καθώς και την αδυναμία που υπάρχει στην ψυχή του. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί απλά την επιστημονική γνώση που φαίνεται με γυμνό μάτι και μπορεί ο νους να κατανοήσει, ώστε να αναισθητοποιήσει την καρδιά του. Ωστόσο, αυτή η επιστημονική γνώση δεν μπορεί να εμποδίσει την ανθρωπότητα από το να εξερευνά μυστήρια. Ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Κυρίαρχος όλων των πραγμάτων στο σύμπαν και πολύ λιγότερο γνωρίζει την αρχή και το μέλλον της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος απλώς ζει, κατ’ ανάγκη, εν μέσω αυτού του νόμου. Κανείς δεν μπορεί να του ξεφύγει και κανείς δεν μπορεί να τον αλλάξει, επειδή μεταξύ όλων και στα ουράνια, από πάντα και για πάντα, υπάρχει μόνο Ένας, Κυρίαρχος των πάντων. Είναι Αυτός που ο άνθρωπος ποτέ δεν έχει δει, Αυτός που η ανθρωπότητα δεν γνώρισε ποτέ, Αυτός που ο άνθρωπος δεν πίστεψε ποτέ στην ύπαρξή Του κι όμως, είναι Εκείνος που εμφύσησε πνοή στους προγόνους των ανθρώπων κι έδωσε ζωή στην ανθρωπότητα. Είναι Αυτός που προμηθεύει και θρέφει την ύπαρξη της ανθρωπότητας και την καθοδηγεί μέχρι και σήμερα. Επιπλέον, από Αυτόν και μόνο εξαρτάται η επιβίωση του ανθρώπου. Είναι Κυρίαρχος όλων των πραγμάτων και κυβερνά όλα τα ζωντανά πλάσματα του σύμπαντος. Ελέγχει τις τέσσερις εποχές κι είναι Εκείνος που καλεί τον άνεμο, την παγωνιά, το χιόνι και τη βροχή. Δίνει στην ανθρωπότητα το φως του ηλίου καθώς και τη νύχτα. Ήταν Εκείνος που δημιούργησε τον ουρανό και τη γη, παρέχοντας στον άνθρωπο βουνά, λίμνες και ποτάμια, καθώς και όλα τα ζωντανά πλάσματα μέσα σε αυτά. Τα έργα Του είναι παντού, η εξουσία Του είναι παντού, η σοφία Του βρίσκεται παντού κι η κυριαρχία Του είναι παντού. Κάθε ένας από αυτούς τους νόμους και τους κανόνες είναι η ενσάρκωση του έργου Του, και κάθε ένας από αυτούς αποκαλύπτει τη σοφία και την εξουσία Του. Ποιος μπορεί να εξαιρεθεί από την Κυριαρχία Του; Και ποιος μπορεί να αποδεσμευθεί από τα σχέδιά Του; Όλα τα πράγματα υπάρχουν κάτω από το βλέμμα Του και όλα ζουν κάτω από την κυριαρχία Του. Το έργο και η εξουσία Του δεν αφήνουν άλλη επιλογή στον άνθρωπο παρά να αναγνωρίσει πως Εκείνος υπάρχει πραγματικά και είναι ο Κυρίαρχος των πάντων. Κανείς άλλος δεν μπορεί να εξουσιάσει το σύμπαν, πόσο μάλλον να παρέχει αδιάκοπα στον άνθρωπο. Ανεξαρτήτως από το αν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις το έργο Του και ανεξάρτητα από το αν πιστεύεις στην ύπαρξή Του, δεν χωρά αμφιβολία πως η μοίρα σου εξαρτάται από το θέλημα του Θεού, και δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Θεός θα είναι πάντα ο Κυρίαρχος όλων των πραγμάτων. Η ύπαρξη και η εξουσία Του δεν εξαρτώνται από το αν ο άνθρωπος μπορεί να τα αναγνωρίσει ή να τα κατανοήσει. Μονάχα Εκείνος γνωρίζει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του ανθρώπου, και μόνο Εκείνος μπορεί να καθορίσει τη μοίρα της ανθρωπότητας. Ανεξάρτητα από το αν είσαι σε θέση να αποδεχτείς αυτό το γεγονός, δεν αργεί η μέρα που ο άνθρωπος θα γίνει μάρτυρας όλων αυτών, κι ο Θεός σύντομα θα το φέρει εις πέρας. Ο άνθρωπος ζει και πεθαίνει υπό το βλέμμα του Θεού. Ο άνθρωπος ζει χάρη στη διαχείριση του Θεού κι όταν κλείνει τα μάτια του για τελευταία φορά, αυτό επίσης γίνεται χάρη στη διαχείρισή Του. Ξανά και ξανά, ο άνθρωπος έρχεται και φεύγει, ατέρμονα. Χωρίς καμία εξαίρεση, όλα είναι μέρος της κυριαρχίας και των σχεδίων Του. Η διαχείριση Του πάντοτε προχωρά και δεν έχει πάψει ποτέ. Θα κάνει την ανθρωπότητα να συνειδητοποιήσει την ύπαρξή Του, να εμπιστευτεί την κυριαρχία Του, να αντικρύσει το έργο Του και να επιστρέψει στη βασιλεία Του. Αυτό είναι το σχέδιό Του και το έργο που κάνει εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Το έργο της διαχείρισης του Θεού ξεκίνησε με την δημιουργία του κόσμου κι ο άνθρωπος βρίσκεται στο επίκεντρό του. Μπορεί να πούμε πως ο Θεός δημιούργησε τα πάντα για το καλό της ανθρωπότητας. Επειδή το έργο της διαχείρισής Του διαρκεί χιλιάδες χρόνια και δεν πραγματοποιήθηκε σε διάστημα λεπτών ή δευτερολέπτων, ή εν ριπή οφθαλμού, ή σε ένα-δυο χρόνια, Εκείνος έπρεπε να δημιουργήσει επιπλέον αναγκαία πράγματα για την επιβίωση του ανθρώπου, όπως τον ήλιο, τη σελήνη, όλα τα είδη των ζωντανών πλασμάτων, καθώς και τροφή κι ένα βιώσιμο περιβάλλον για την ανθρωπότητα. Αυτή ήταν κι η αρχή της διαχείρισής Του.
Ύστερα από αυτό, ο Θεός παρέδωσε την ανθρωπότητα στον Σατανά, ο άνθρωπος έζησε κάτω από την εξουσία του Σατανά, και αυτό σταδιακά οδήγησε στην πρώτη εποχή του έργου του Θεού: την ιστορία της Εποχής του Νόμου... Κατά τη διάρκεια αρκετών χιλιάδων χρόνων της Εποχής του Νόμου, η ανθρωπότητα συνήθισε στην καθοδήγηση της Εποχής, και άρχισε να το παίρνει ελαφρά. Σταδιακά έφυγε από τη φροντίδα του Θεού. Έτσι, παράλληλα με την τήρηση του νόμου, λάτρευαν είδωλα και διέπρατταν κακές πράξεις. Ήταν χωρίς την προστασία του Ιεχωβά κι απλώς ζούσαν τη ζωή τους μπροστά στον βωμό του ναού. Στην ουσία, το έργο του Θεού τους είχε εγκαταλείψει από καιρό και παρόλο που οι Ισραηλίτες ακολουθούσαν ακόμα τον νόμο και πρόφεραν το όνομα του Ιεχωβά, και ακόμα περηφανεύονταν πως μόνο εκείνοι ήταν ο λαός του Ιεχωβά και πως ήταν οι εκλεκτοί του, η δόξα του Θεού τους εγκατέλειψε ήσυχα...
Όταν ο Θεός κάνει το έργο Του, αφήνει ήσυχα το μέρος που τελείωσε, ενώ παράλληλα φέρνει ήσυχα εις πέρας το έργο που ξεκίνησε σε ένα άλλο μέρος. Αυτό φαίνεται απίστευτο στους ανθρώπους, που είναι σαστισμένοι. Οι άνθρωποι πάντα αγαπούσαν τα παλιά και αντιμετώπιζαν τα νέα, άγνωστα πράγματα με καχυποψία ή τα θεωρούσαν ενοχλητικά. Κι έτσι, οτιδήποτε κι αν κάνει ο Θεός, από την αρχή μέχρι το τέλος, ο άνθρωπος είναι αυτός που το μαθαίνει τελευταίος απ’ όλους.
Όπως συνέβαινε πάντοτε, μετά το έργο του Ιεχωβά στην εποχή του Νόμου, ο Θεός ξεκίνησε το νέο Του έργο του δεύτερου σταδίου: έλαβε σάρκα, ενσαρκώθηκε ως άνθρωπος για δέκα, είκοσι χρόνια, κηρύσσοντας και εκτελώντας το έργο Του ανάμεσα σε πιστούς. Όμως, χωρίς καμία εξαίρεση, κανείς δεν ήξερε και μόνο ένας μικρός αριθμός ανθρώπων έμαθε πως ήταν ο Θεός ενσαρκωμένος σε άνθρωπο μετά τη σταύρωση και την ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού. Δυστυχώς, εμφανίστηκε κάποιος ονόματι Παύλος, που έτρεφε θανάσιμο μίσος προς τον Θεό. Ακόμα και μετά την τιμωρία του και παρόλο που έγινε απόστολος, η παλιά φύση του Παύλου δεν άλλαξε κι έγραψε πολλές επιστολές. Δυστυχώς, οι επόμενες γενιές εκτίμησαν τις επιστολές του σαν λόγια του Θεού, σε σημείο να συμπεριληφθούν στην Καινή Διαθήκη και να παρερμηνευτούν σαν λόγια του Θεού. Αυτό πραγματικά είναι μια μεγάλη ντροπή από την έλευση των Γραφών. Δεν έγινε αυτό το λάθος λόγω της ανοησίας του ανθρώπου; Δεν γνώριζαν πως στα αρχεία του έργου του Θεού στην Εποχή της Χάριτος, επιστολές ή πνευματικά γραπτά του ανθρώπου, απλώς δεν πρέπει να είναι εκεί και να μιμούνται το έργο και τα λόγια Του. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία, οπότε ας επιστρέψουμε στο αρχικό μας θέμα. Με το που ολοκληρώθηκε το δεύτερο στάδιο του έργου του Θεού – μετά τη Σταύρωση - επετεύχθη το έργο Του της σωτηρίας του ανθρώπου από την αμαρτία ( δηλαδή τη σωτηρία του από τον Σατανά ). Κι έτσι, από εκείνη τη στιγμή κι ύστερα, ο άνθρωπος έπρεπε μόνο να δεχτεί τον Κύριο Ιησού Χριστό σαν Σωτήρα, ώστε να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του. Τυπικά, οι αμαρτίες του ανθρώπου δεν ήταν πια εμπόδιο για την επίτευξη της σωτηρίας του και για να βρεθεί ενώπιον του Θεού, και δεν αποτελούσαν πια το υπομόχλιο που χρησιμοποίησε ο Σατανάς για να τον κατηγορήσει. Αυτό συνέβη γιατί ο Θεός είχε κάνει αληθινό έργο, είχε γίνει όμοιος και είχε γευτεί την αμαρτωλή σάρκα και Εκείνος είχε γίνει η προσφορά στην αμαρτία. Έτσι, ο άνθρωπος κατέβηκε από τον σταυρό, λυτρώθηκε και σώθηκε χάρη στη σάρκα του Θεού, την εικόνα αυτής της αμαρτωλής σάρκας. Κι έτσι, αφού κυριεύτηκε από τον Σατανά, ό άνθρωπος έκανε ένα ακόμη βήμα ώστε να αποδεχτεί τη λύτρωση ενώπιον του Θεού. Φυσικά, αυτό το στάδιο του έργου ήταν η διαχείριση του Θεού, η οποία βρισκόταν ένα βήμα μπροστά από την Εποχή του Νόμου και σε ένα βαθύτερο επίπεδο από την εποχή του Νόμου.
Αυτή είναι η διαχείριση του Θεού: να παραδώσει την ανθρωπότητα στα χέρια του Σατανά – την ανθρωπότητα που δεν γνωρίζει τι είναι ο Θεός, τι είναι ο Δημιουργός, πώς να Τον λατρεύει και γιατί είναι απαραίτητο να υποταχθεί σε Εκείνον – και να χαρίσει απόλυτη ελευθερία στην διαφθορά του Σατανά. Ύστερα, βήμα – βήμα ο Θεός ανακτά τον άνθρωπο από τα χέρια του Σατανά, έως ότου ο άνθρωπος να αφιερωθεί απόλυτα στον Θεό και να απορρίψει τον Σατανά. Αυτή είναι η διαχείριση του Θεού. Όλα αυτά ακούγονται σαν παραμύθι· και φαίνονται μπερδεμένα. Ο κόσμος το αισθάνεται σαν παραμύθι, κι αυτό γιατί δεν έχει την παραμικρή ιδέα πόσα έχουν συμβεί στον άνθρωπο τις τελευταίες χιλιάδες χρόνια, πολύ λιγότερο γνωρίζουν πόσες πολλές ιστορίες έχουν συμβεί στο αχανές σύμπαν. Επιπλέον, αυτό συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να εκτιμήσουν τον πιο επιβλητικό, πιο τρομακτικό κόσμο που υπάρχει πέρα από τον υλικό κόσμο και που τα θνητά μάτια τους δεν τους επιτρέπουν να τον δουν. Δείχνει ακατανόητο στον άνθρωπο, κι αυτό γιατί ο άνθρωπος δεν έχει κατανοήσει τη σημασία της σωτηρίας της ανθρωπότητας από τον Θεό και τη σημασία του έργου της διαχείρισης του Θεού και δεν καταλαβαίνει πώς ο Θεός επιθυμεί τελικά να είναι η ανθρωπότητα. Είναι μια ανθρωπότητα παρόμοια με τον Αδάμ και την Εύα, που δεν έχει διαφθαρεί από τον Σατανά; Όχι! Η διαχείριση του Θεού γίνεται για να κερδίσει μια ομάδα ανθρώπων που θα Τον λατρεύουν και θα υποτάσσονται σε Αυτόν. Αυτούς τους ανθρώπους τους έχει διαφθείρει ο Σατανάς, αλλά δεν βλέπουν πλέον τον Σατανά ως πατέρα τους· αναγνωρίζουν το άσχημο πρόσωπο του Σατανά και το απορρίπτουν, και στέκονται ενώπιον του Θεού για να δεχτούν την κρίση και την παίδευσή Του. Γνωρίζουν τι είναι άσχημο και πώς αντιπαραβάλλεται με αυτό που είναι ιερό, και αναγνωρίζουν το μεγαλείο του Θεού και την κακία του Σατανά. Μια τέτοια ανθρωπότητα δεν θα δουλεύει πλέον για τον Σατανά, δεν θα τον λατρεύει και δεν θα τον προσκυνά. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι μια ομάδα ανθρώπων που πραγματικά έχει κερδηθεί από τον Θεό. Αυτή είναι η σημασία του τρόπου που διαχειρίζεται ο Θεός την ανθρωπότητα. Κατά την διάρκεια του έργου της διαχείρισης του Θεού σε αυτήν την εποχή, η ανθρωπότητα είναι το αντικείμενο της διαφθοράς του Σατανά και ταυτόχρονα το αντικείμενο της σωτηρίας του Θεού, όπως επίσης και ο λόγος που ο Σατανάς και ο Θεός μάχονται. Παράλληλα με την διεξαγωγή του έργου Του, ο Θεός ανακτά σταδιακά τον άνθρωπο από τα χέρια του Σατανά, κι έτσι ο άνθρωπος έρχεται όλο και πιο κοντά Του...
Και στη συνέχεια ήρθε η Εποχή της Βασιλείας, η οποία είναι ένα πιο πρακτικό στάδιο του έργου κι επίσης το πιο δύσκολο για να το αποδεχτεί ο άνθρωπος. Αυτό συμβαίνει γιατί όσο πιο κοντά έρχεται ο άνθρωπος στον Θεό, τόσο περισσότερο τον πλησιάζει η ράβδος του Θεού και τόσο πιο καθαρά παρουσιάζεται το πρόσωπο του Θεού μπροστά στον άνθρωπο. Με την εξιλέωση της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος επιστρέφει επίσημα στην οικογένεια του Θεού. Ο άνθρωπος πίστεψε πως είχε έρθει η ώρα της απόλαυσης, όμως υπόκειται σε ολομέτωπη επίθεση από τον Θεό, που όμοιά της δεν έχει δει ποτέ κανείς. Όπως αποδεικνύεται, αυτό είναι ένα βάπτισμα το οποίο οι άνθρωποι του Θεού πρέπει να «απολαύσουν». Με τέτοια μεταχείριση οι άνθρωποι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να αναλογιστούν, είμαι ο αμνός, χαμένος για πολλά χρόνια, που ο Θεός ξόδεψε τόσα για να με φέρει πίσω, άρα γιατί Εκείνος μου φέρεται έτσι; Είναι ο τρόπος Του να γελά μαζί μου και να με αποκαλύψει;... Αφού πέρασαν χρόνια, ο άνθρωπος είναι ανεμοδαρμένος, έχοντας βιώσει τις κακουχίες του ραφιναρίσματος και του παιδέματος. Παρόλο που έχει χάσει την «δόξα» και τον «ρομαντισμό» των περασμένων καιρών, ασυνείδητα έχει καταλάβει την αλήθεια του να είναι άνθρωπος κι έφτασε να εκτιμά τη μακρόχρονη αφοσίωση του Θεού στη σωτηρία της ανθρωπότητας. Αρχίζει σιγά-σιγά να απεχθάνεται την ίδια του τη βαρβαρότητα. Αρχίζει να μισεί το πόσο άγριος είναι και το πόσο έχει παρεξηγήσει τον Θεό και όλες τις παράλογες απαιτήσεις που έχει από Εκείνον. Ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω· περασμένα γεγονότα γίνονται θλιβερές αναμνήσεις του ανθρώπου και τα λόγια κι η αγάπη του Θεού γίνονται η κινητήρια δύναμη στη νέα ζωή του ανθρώπου. Οι πληγές του μέρα με τη μέρα επουλώνονται, η δύναμη του επιστρέφει και στέκεται όρθιος και κοιτά το πρόσωπο του Παντοδύναμου μόνο και μόνο για να ανακαλύψει πως Εκείνος ήταν πάντοτε στο πλευρό του και πως το χαμόγελό Του και η πανέμορφη όψη Του τον εμψυχώνουν ακόμη. Η καρδιά του Θεού εξακολουθεί να νοιάζεται για την ανθρωπότητα που Εκείνος δημιούργησε και τα χέρια του παραμένουν το ίδιο τρυφερά και ισχυρά όπως στην αρχή. Είναι σαν ο άνθρωπος να επέστρεψε στον Κήπο της Εδέμ, μονάχα που αυτήν τη φορά δεν ακούει το ερπετό που θέλει να τον ξελογιάσει, δεν απομακρύνεται πια από το πρόσωπο του Ιεχωβά. Ο άνθρωπος γονατίζει ενώπιον του Θεού, κοιτάζει το χαμογελαστό Του πρόσωπο και προσφέρει την πολυτιμότερη θυσία του – Ω Κύριε μου, Θεέ μου!
Η αγάπη και η συμπόνια του Θεού εισχωρεί σε κάθε λεπτομέρεια του έργου διαχείρισής Του και ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι είναι σε θέση να κατανοήσουν τις καλές προθέσεις του Θεού, Εκείνος εξακολουθεί ακούραστα το έργο που προτίθεται να επιτελέσει. Ανεξάρτητα από το πόσοι άνθρωποι κατανοούν τη διαχείριση του Θεού, τα οφέλη και τη βοήθεια από το έργο Του μπορούν όλοι να τα εκτιμήσουν. Ίσως σήμερα δεν έχεις αισθανθεί καθόλου την αγάπη ή τη ζωή που παρέχει ο Θεός, μα όσο δεν εγκαταλείπεις τον Θεό και δεν χάνεις την αποφασιστικότητα σου για την αναζήτηση της αλήθειας, τότε θα έρθει η μέρα που το χαμόγελο του Θεού θα σου αποκαλυφθεί. Γιατί ο σκοπός του έργου της διαχείρισης του Θεού είναι να ανακτήσει την ανθρωπότητα που βρίσκεται κάτω από τη σφαίρα επιρροής του Σατανά, να μην εγκαταλείψει τους ανθρώπους που έχουν διαφθαρεί από τον Σατανά και αντιτίθενται στον Θεό.
Εκφράστηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2005
