Η απελευθέρωση της καρδιάς

Η απελευθέρωση της καρδιάς

Από τη Ζενγκξίν, ΗΠΑ

Τον Οκτώβριο του 2016, ο σύζυγός μου και εγώ δεχτήκαμε τη σωτηρία του Παντοδύναμου Θεού τις έσχατες ημέρες, ενώ βρισκόμασταν στο εξωτερικό. Μετά από αυτό, άρχισα να παρίσταμαι συχνά σε συναθροίσεις με αδελφούς και αδελφές για να διαβάσουμε τα λόγια του Θεού, να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας και την κατανόηση των λόγων Του και να ψάλλουμε ύμνους προς δόξα του Θεού. Αισθανόμουν ότι το συγκεκριμένο είδος της εκκλησιαστικής ζωής ήταν γεμάτο χαρά και πραγματικά την απολάμβανα.

Μερικοί μήνες πέρασαν εν ριπή οφθαλμού, και όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν εξελιχθεί στη ζωή, σε διαφορετικό βαθμό. Ειδικά η αδελφή Γουάνγκ, που πίστευε στον Θεό τον λιγότερο καιρό, γνώρισε την πλέον γρήγορη εξέλιξη. Είτε επρόκειτο για προσευχή, είτε για επικοινωνία των εμπειριών της και της κατανόησης των λόγων του Θεού, εκείνη ήταν πιο πρακτική και κατείχε περισσότερο φως από εμάς τους υπόλοιπους. Η συναναστροφή της ήταν, και αυτή, ξεκάθαρη και μεθοδική. Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές έλεγαν ότι διέθετε καλό επίπεδο και ότι προόδευε γρήγορα. Στην αρχή, πραγματικά τη θαύμαζα και, μετά από τις συναθροίσεις, συχνά έλεγα στους αδελφούς και τις αδελφές μου: «Η αδελφή Γουάνγκ δεν κάνει μόνο ξεκάθαρη και μεθοδική συναναστροφή, αλλά διαθέτει και μια αληθινά καλή κατανόηση. Επίσης, όταν συναντά κάποιο ζήτημα, είναι συνήθως ικανή να αναζητά το θέλημα του Θεού.» Μετά, όμως, από κάποιο διάστημα, άρχισα να νοιώθω δυσαρέσκεια. Σκεφτόμουν: «Γιατί όλοι παινεύουν αυτήν και όχι εμένα; Είναι δυνατόν εγώ να μην έχω εξελιχθεί καθόλου; Μήπως υπάρχει κάποιο πρόβλημα στη συναναστροφή μου;» Σταδιακά, ανέπτυξα ένα αίσθημα δυσαρέσκειας προς την αδελφή Γουάνγκ και άρχισα στα κρυφά να αντιπαραβάλω τον εαυτό μου με εκείνη. Σκεπτόμουν: «Όσο μπορείς εσύ να συναναστρέφεσαι πάνω στα λόγια του Θεού, το ίδιο μπορώ κι εγώ. Θα έρθει η μέρα που θα σε ξεπεράσω.» Μηχανευόμουν ακόμα και διάφορα σχέδια: «Θα πρέπει να διαφυλάττω την κατανόηση και το φως που γενικώς αποκτώ από τα λόγια του Θεού και να το μοιράζομαι μόνο σε συναθροίσεις, όπου είμαστε όλοι. Έτσι, όλοι θα δουν ότι μπορώ κι εγώ να βιώσω το έργο Του, και ότι η κατανόηση που μοιράζομαι, είναι κι αυτή επίσης πολύ πρακτική.» Από εκείνη τη στιγμή, διάβαζα τα λόγια του Θεού σε κάθε ευκαιρία και έγραφα σε ένα σημειωματάριο κάθε τι που είχα αποκτήσει, που είχα καταλάβει από τα λόγια Του. Όταν ερχόταν η στιγμή για συνάθροιση, εξέταζα προσεκτικά μέσα μου τους διαφωτισμούς αυτούς, για να δω πώς μπορούσα να τους μοιραστώ σε συναναστροφή, ώστε να είναι εξίσου ξεκάθαροι και οργανωμένοι, και εξίσου μεθοδικοί όπως της αδελφής Γουάνγκ. Δεν είχα ιδέα γιατί, αλλά όσο περισσότερο ήθελα να επιδειχθώ ενώπιον των αδελφών μου, τόσο πιο γελοία γινόμουν. Μόλις ερχόταν η ώρα να συναναστραφώ, μου ήταν αδύνατον να καθαρίσω το μυαλό μου. Αντιθέτως, τα λόγια μου έβγαιναν μπερδεμένα. Αδυνατούσα να εκθέσω με σαφήνεια τις οπτικές που επιθυμούσα να εκφράσω και κάθε συνάθροιση ήταν πολύ εξευτελιστική για εμένα. Εκείνες τις λίγες μέρες ήμουν αναστατωμένη και στο μυαλό μου επικρατούσε χάος. Δεν αισθανόμουν τόσο κοντά στην αδελφή, όπως πριν. Βαθμιαία, άρχισα να νοιώθω ότι οι συναθροίσεις μού είχαν γίνει βραχνάς, και αδυνατούσα να ελευθερώσω την καρδιά μου.
Τότε, μια μέρα, την ώρα που κουβεντιάζαμε, είπα στον σύζυγό μου τι μου συνέβαινε: «Προσφάτως, είδα ότι η συναναστροφή της αδελφής Γουάνγκ στις συναθροίσεις είναι καλύτερη από τη δική μου. Ένοιωσα πραγματικά άβολα…» Αλλά, προτού τελειώσω την κουβέντα μου, ο σύζυγός μου άνοιξε τα μάτια του διάπλατα και μου είπε πολύ σοβαρά: «Η συναναστροφή της αδελφής Γουάνγκ είναι καλή, και τούτο είναι επιμορφωτικό για εμάς. Θα πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό γι’ αυτό. Μήπως η δυσφορία σου είναι απλώς ζήλια;» Τα λόγια του ήταν σαν χαστούκι. Το αρνήθηκα, κουνώντας γρήγορα το κεφάλι μου: «Όχι, δεν είναι αυτό. Δεν είμαι έτσι εγώ.» Τότε, εκείνος είπε: «Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές μας έχουν αποκομίσει κάτι από τη συναναστροφή της αδελφής Γουάνγκ. Αν αισθάνεσαι άβολα ακούγοντάς το, τούτο δεν φανερώνει ζήλεια επειδή είναι πιο ικανή από εσένα;» Τα λόγια του συζύγου μου διαπέρασαν και πάλι την καρδιά μου. Ένοιωθα πολύ ταραγμένη. Ήμουν, πράγματι, τόσο απαίσια; Ένοιωθα απίστευτα αδικημένη και ήμουν έτοιμη να κλάψω. Του είπα: «Μην πεις τίποτε άλλο. Άσε με να ηρεμήσω και θα το ξανασκεφτώ μόνη μου!» Έπειτα από αυτό, όλως παραδόξως, ο σύζυγός μου ανέφερε στην αδελφή Λιου, μια επικεφαλής της εκκλησίας, τι μου συνέβαινε. Ζήτησε από την αδελφή Λιου να με βοηθήσει. Εγώ τον αποδοκίμασα επειδή της μίλησε, προτού να με συμβουλευτεί. Ένοιωσα: «Με τι μούτρα θα εμφανιστώ μπροστά στους αδελφούς και τις αδελφές μας μετά από αυτό; Δεν θα με περιφρονήσουν, αν μάθουν ότι ζηλεύω την αδελφή Γουάνγκ;» Όσο το σκεπτόμουν, τόσο πιο πολύ ταραζόμουν, αλλά το να αποφεύγω την πραγματικότητα δεν θα έλυνε τίποτα. Προσευχήθηκα: «Θεέ μου! Τι να κάνω;»
Την επομένη, περνούσα από εξέταση όσα είχα αποκαλύψει κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης περιόδου. Οι αδελφοί και οι αδελφές συνήθιζαν να μοιράζονται ανά πάσα στιγμή μαζί με όλους τη διαφώτιση και την κατανόηση που είχαν αποκτήσει από την ανάγνωση των λόγων του Θεού, αλλά εγώ κρατούσα το φως που κέρδιζα, για να επιδεικνύομαι κατά τη διάρκεια των συναθροίσεών μας. Ήθελα να μιλάω για πράγματα που οι άλλοι δεν γνώριζαν, ώστε οι αδελφοί και οι αδελφές μου να με θαυμάζουν. Όταν έβλεπα ότι άλλοι αδελφοί και αδελφές συναναστρέφονταν καλύτερα από εμένα, ένοιωθα άβολα και ήθελα να τους ξεπεράσω. Νόμιζα ότι ήμουν πραγματικά άνετη με τους άλλους και ότι ποτέ δεν αγχωνόμουν για ασήμαντα πράγματα, ότι, κατά βάθος, ήμουν καλός και απλός άνθρωπος. Αλλά δεν τολμούσα να πιστέψω ότι μπορούσα να ζηλέψω κάποιον, ότι μπορούσα, μάλιστα, να αντιπαραβάλω κρυφά τον εαυτό μου με κάποιον και να τον ανταγωνιστώ. Πώς ήταν δυνατόν να είμαι τέτοιος τύπος ανθρώπου; Γύρω στο μεσημέρι, τηλεφώνησα σε μια αδελφή να τη ρωτήσω αν αισθανόταν ποτέ ζήλια κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων, όταν άκουγε ότι η συναναστροφή άλλων αδελφών ήταν καλύτερη από τη δική της. Είπε πως όχι. Ακόμα είπε: «Αν οι αδελφοί και οι αδερφές μας συναναστρέφονται καλά, τούτο είναι επιμορφωτικό και επωφελές για εμάς. Το απολαμβάνω πραγματικά, με κάνει ευτυχισμένη!» Ακούγοντάς την να μιλά έτσι, αισθάνθηκα ακόμα χειρότερα, και τότε μόνο κατάλαβα πόσο ισχυρή ήταν αυτή η ζήλια μέσα μου. Έκλαψα και προσευχήθηκα στον Θεό: «Θεέ μου! Δεν θέλω να είμαι ζηλότυπο άτομο, αλλά όποτε ακούω τη θαυμάσια συναναστροφή αυτής της αδελφής, δεν μπορώ παρά να τη ζηλεύω. Νοιώθω αναστατωμένη και δέσμια εξαιτίας αυτού όλη την ημέρα. Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Θεέ μου! Βοήθα με, Σε παρακαλώ, να απαλλάξω την καρδιά μου από τα δεσμά της ζήλιας…» Αργότερα, ήρθε να με δει η επικεφαλής της εκκλησίας, αδελφή Λιου. Διάβασε μερικά εδάφια από τα λόγια του Θεού, σχετικά με την κατάστασή μου. «Σκληρή, βάναυση ανθρωπότητα! Η πονηριά και η μηχανορραφία, το σπρωξίδι μεταξύ των ανθρώπων, το κυνήγι για φήμη και περιουσία, η κοινή σφαγή – πότε επιτέλους θα σταματήσουν όλα αυτά; Ο Θεός έχει πει εκατοντάδες χιλιάδες λόγια, ωστόσο κανείς δεν λογικεύτηκε. […] Πόσοι δεν καταπιέζουν και δεν κάνουν διακρίσεις κατά άλλων για να διατηρήσουν το κύρος τους;» (από «Οι πονηροί πρέπει να τιμωρούνται» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). «Κάποιοι άνθρωποι φοβούνται διαρκώς ότι οι άλλοι θα κλέψουν την παράσταση και θα τους ξεπεράσουν, αποκτώντας αναγνώριση, ενώ οι ίδιοι μένουν παραγκωνισμένοι. Αυτό τους ωθεί να επιτίθενται και να αποκλείουν τους άλλους. Τούτο δεν σημαίνει ότι ζηλεύουν ανθρώπους πιο ικανούς από τους ίδιους; Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι εγωιστική και άξια περιφρόνησης; Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Είναι κακόβουλη! Να σκέφτεται κανείς μόνο τον εαυτό του, ικανοποιώντας μόνο τις δικές του επιθυμίες, χωρίς ενδιαφέρον για τα καθήκοντα των άλλων και με τη σκέψη του μόνο στα ίδια τα συμφέροντά του και όχι στα συμφέροντα του οίκου του Θεού – τέτοιοι άνθρωποι έχουν κακή διάθεση και ο Θεός δεν αισθάνεται αγάπη για αυτούς» (από «Μπορείς να αποκτήσεις αλήθεια αφότου στρέψεις την αληθινή καρδιά σου στον Θεό» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Διάβασε επίσης ένα απόσπασμα από Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή: «Ώστε όσοι ζηλεύουν τους άλλους είναι στενόμυαλοι άνθρωποι; […] Κερδίζει κανείς τίποτε, με το να είναι στενόμυαλος και ζηλότυπος; Δεν κερδίζει το παραμικρό. Είναι μικροπρεπής, στενόμυαλος και μοχθηρός, και ο κόσμος τον θεωρεί γελοίο. Δεν αξίζει να ζει. Η στενομυαλιά δεν είναι κάτι καλό, τελεία και παύλα. Κάποιοι λένε: “Μερικές φορές δεν μπορούμε να το νικήσουμε. Μόλις συναντάμε κάποιον καλύτερο από εμάς, νοιώθουμε ζήλια και θυμό. Μόλις δω το άτομο αυτό, μέχρι που αισθάνομαι ότι δεν μπορώ καν να συνεχίσω να ζω. Τι να κάνω, όταν έρχομαι αντιμέτωπος με κάτι τέτοιο;” Δεν μπορείς να προσευχηθείς στον Θεό και να αναθεματίσεις τον εαυτό σου; Και πώς θα πρέπει να προσευχηθείς; Λες: “Δεν αντέχω να βλέπω κάποιον άλλον να είναι καλύτερος. Τι είδους άνθρωπος είμαι; Κάποιος σαν εμένα δεν αξίζει να ζει. Όποτε βλέπω κάποιον καλύτερο από εμένα, ζηλεύω. Τι καρδιά είναι αυτή; Τούτο δεν είναι κανονική ανθρώπινη φύση. Είθε ο Θεός να με πειθαρχήσει και να με κλαδέψει.” Στη συνέχεια, πες την ακόλουθη προσευχή: “Θεέ μου, Σε ικετεύω να με σώσεις για να δραπετεύσω από τη στενομυαλιά μου, να με κάνεις πιο γενναιόδωρο στο πνεύμα, πιο μεγαλόψυχο, για να ζήσω σαν τους ανθρώπους, ώστε Εσύ να μην ντρέπεσαι για μένα.” Έτσι θα πρέπει να προσεύχεσαι. Όταν θα προσεύχεσαι κατ’ αυτόν τον τρόπο για κάποιο διάστημα, προτού το καταλάβεις, ίσως να έχεις γίνει λίγο πιο γενναιόδωρος στο πνεύμα. Την επόμενη φορά που θα συναντήσεις κάποιον πιο ικανό από εσένα, δεν θα αισθανθείς τόση ζήλια. Θα είσαι ικανός να το δεχτείς και να αλληλοεπιδράσεις κανονικά μαζί του. Με τον καιρό, αυτό θα γίνει σωστό. Μόλις αποκτήσεις κανονική ανθρώπινη φύση, θα είσαι ικανός να ζήσεις με ευτυχία, ξέγνοιαστος και ήρεμος. Το στενόμυαλο άτομο ζει άβολα, με πόνο και εξάντληση» (από «Κηρύγματα και συναναστροφή σχετικά με τον λόγο του Θεού “Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β’” (Γ’)» στο βιβλίο «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή, Τόμος Ι’»). Ακούγοντας αυτή τη συναναστροφή, ένοιωσα βαθύτατη θλίψη. Αυτή ήταν η δική μου κατάσταση! Η συναναστροφή της αδελφής Γουάνγκ ήταν διαφωτιστική, αλλά δεν βρήκα μονοπάτι πράξης μέσα από αυτήν. Αντιθέτως, προκειμένου να προστατέψω τη δική μου ματαιοδοξία, συνέχισα να ζω σε κατάσταση ανταγωνισμού με την αδελφή Γουάνγκ. Αντιπαράβαλλα κρυφά τον εαυτό μου με εκείνη και έσπαγα το κεφάλι μου προσπαθώντας να σκεφτώ τρόπους να μοιραστώ συναναστροφή, καλύτερη από τη δική της. Μέχρι που ήλπιζα ειλικρινά να μην πει κανείς τίποτα καλό για εκείνη ή να επικροτήσει τη συναναστροφή της. Όταν η δική μου συναναστροφή δεν ήταν καλή, όταν δεν μπορούσα να επιδειχθώ και εξευτέλιζα τον εαυτό μου, στο μυαλό μου επικρατούσε το χάος, κι εγώ πονούσα και ήμουν ταραγμένη. Ολημερίς ζούσα μέσα στα άγχη και τις ανησυχίες μου, με τον βαθύ φόβο ότι οι άλλοι θα με περιφρονούσαν. Ήμουν πάρα πολύ στενόμυαλη. Το μόνο που σκεπτόμουν ήταν να μπορώ να ξεχωρίζω, αλλά μου ήταν απολύτως αδύνατον να ανεχθώ να είναι κάποιος άλλος καλύτερος από μένα. Αυτό δεν είναι ζήλια, φθόνος για όσους τα καταφέρνουν; Τούτο δεν είναι κανονική ανθρώπινη φύση! Αναλογιζόμενη τα παλιά, ήμουν έτσι και προτού πιστέψω στον Θεό. Όταν αλληλοεπιδρούσα με φίλους και συγγενείς, γείτονες και συναδέλφους, σκεπτόμουν συνεχώς πώς να κάνω τους άλλους να μιλούν καλά για εμένα. Μερικές φορές, όταν ένας συνάδελφος επαινούσε τη δουλειά κάποιου άλλου μπροστά μου, ένοιωθα άβολα και, προκειμένου να κάνω τους άλλους να παινέψουν εμένα, έπεφτα με τα μούτρα στη δουλειά μου και ήμουν ευτυχής που την έκανα, όσο δύσκολη ή εξαντλητική και να ήταν. Τώρα μόνο συνειδητοποιώ ότι αυτές οι εκδηλώσεις αποτελούσαν πάντα σατανικές διεφθαρμένες διαθέσεις. Μόλις το συνειδητοποίησα, η αδελφή Λιου το συσχέτισε και πάλι με εκείνο το απόσπασμα της συναναστροφής και μου επεσήμανε ένα μονοπάτι πράξης. Τούτο σήμαινε να έρθω ενώπιον του Θεού και να προσευχηθώ σε Αυτόν, να Του φανερώσω τις δικές μου δυσκολίες και τη διαφθορά που αποκαλύπτω, ώστε Εκείνος να μπορέσει με βοηθήσει να γίνω κάποια γενναιόδωρη στο πνεύμα. Μετά από αυτό, ερχόμουν συχνά ενώπιον του Θεού και προσευχόμουν σε Εκείνον για τις δυσκολίες μου. Άρχισα επίσης να διαβάζω συνειδητά περισσότερα από τα λόγια του Θεού, όπου Εκείνος κρίνει και αποκαλύπτει τη διεφθαρμένη διάθεση της ανθρωπότητας. Όταν αποκτούσα διαφώτιση και φως από τα λόγια του Θεού, τα μοιραζόμουν με τους αδελφούς και τις αδελφές μου σε κάθε στιγμή. Κι εκείνοι μιλούσαν επίσης για αυτά που είχαν κερδίσει και καταλάβει. Ποτέ δεν θα το φανταζόμουν, αλλά αυτή η πράξη μού επέτρεψε να δρέψω ακόμα περισσότερα από ό,τι αν διάβαζα τα λόγια του Θεού μόνη μου. Στις συναθροίσεις, μοιραζόμουν σε συναναστροφή βάσει των πόσων κατανοούσα, και επικεντρωνόμουν στο να ησυχάζω την καρδιά μου και να ακούω τη συναναστροφή των άλλων. Μόνο μέσω της πράξης αυτής ανακάλυψα ότι, όταν οι αδελφοί και οι αδελφές μου ήταν ικανοί να μιλήσουν για τις εμπειρίες και τις μαρτυρίες τους ως προς την εφαρμογή των λόγων του Θεού στην πράξη, επιπλέον αποκτούσα σπουδαία διαπαιδαγώγηση. Έπειτα από ένα διάστημα τέτοιας πράξης, η ζήλια μου κατέστη λιγότερο ισχυρή από πριν, αλλά σε κάθε συνάθροιση, βλέποντας ότι οι αδελφοί και οι αδελφές επιδοκίμαζαν πραγματικά τη συναναστροφή της αδελφής Γουάνγκ, δεν μπορούσα παρά να αισθάνομαι λίγη ζήλια. Πάντα ένοιωθα κάποια απόσταση μεταξύ μας και δεν μπορούσα να επικοινωνήσω κανονικά μαζί της. Ζώντας στην κατάσταση αυτή, δεν τολμούσα να ανοίξω την καρδιά μου στους αδελφούς και τις αδελφές μου. Φοβόμουν ότι, αν το έκανα, θα με περιφρονούσαν. Έτσι, κατά τη διάρκεια πολλών συναθροίσεων, αδυνατούσα να φτάσω στην απελευθέρωση της καρδιάς μου. Μπορούσα μόνο να προσεύχομαι στον Θεό για τις δυσκολίες μου: «Θεέ μου! Σήμερα βρίσκομαι και πάλι σε εσφαλμένη κατάσταση. Καθοδήγησέ με, Σε παρακαλώ…»
Ένα βράδυ, μου τηλεφώνησε η αδελφή Λιου. Ρώτησε προβληματισμένη αν το τελευταίο διάστημα βίωνα δυσκολίες. Εγώ απάντησα αόριστα: «Η διαφθορά μου είναι πάρα πολύ βαθιά. Μήπως ο Θεός δεν σώζει ανθρώπους σαν εμένα;» Φοβόμουν ότι θα με περιφρονούσε και δεν είπα τίποτα περισσότερο. Η αδελφή Λιου μου διάβασε ένα χωρίο από τα λόγια του Θεού: «Μερικοί άνθρωποι λένε: “Είναι δύσκολο να είναι κανείς έντιμος. Πρέπει να λέω στους άλλους οτιδήποτε σκέφτομαι μέσα μου; Δεν είναι αρκετό να κοινωνώ τα θετικά πράγματα; Δεν χρειάζεται να μιλώ στους άλλους για τη σκοτεινή ή τη διεφθαρμένη μου πλευρά, έτσι δεν είναι;” Αν δεν πεις αυτά τα πράγματα και δεν αναλύσεις σχολαστικά τον εαυτό σου, τότε ποτέ δεν θα γνωρίσεις τον εαυτό σου, ποτέ δεν θα μάθεις τι είδους πράγμα είσαι και δεν θα υπάρχει καμία περίπτωση να σε εμπιστευτούν οι άλλοι. Αυτό είναι γεγονός. Αν θέλεις να σε εμπιστεύονται οι άλλοι, πρέπει πρώτα να είσαι έντιμος. Για να είσαι έντιμος, πρέπει πρώτα να απογυμνώσεις την καρδιά σου ώστε να μπορούν να τη δουν όλοι, να δουν όλα όσα σκέφτεσαι και να δουν το αληθινό σου πρόσωπο· δεν πρέπει να υποκρίνεσαι ή να προσπαθείς να κρυφτείς. Μόνο τότε θα σε εμπιστεύονται οι άνθρωποι και θα σε θεωρούν έντιμο. Αυτό αποτελεί την πλέον θεμελιώδη πράξη και την προϋπόθεση του να είναι κανείς έντιμος» (από «Η πιο θεμελιώδης πράξη του να είναι κανείς ειλικρινής» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Αφού διάβασε τα λόγια του Θεού, συναναστράφηκε το εξής: «Το άνοιγμα της καρδιάς και η συναναστροφή είναι ένας τρόπος για να ελευθερώσεις την καρδιά σου. Αν κρατάμε τις δυσκολίες κρυμμένες στις καρδιές μας, γινόμαστε πιο εύκολα υποχείρια του Σατανά και η ζωή μας θα υποστεί απώλεια. Το άνοιγμα της καρδιάς και η έκθεσή τους στο φως σημαίνει ότι κάνει κανείς την αλήθεια πράξη και ότι είναι έντιμο άτομο. Έπειτα, μπορούμε να λάβουμε βοήθεια και από τους αδελφούς και τις αδελφές μας. Τούτο επιτρέπει να επιλυθούν πιο γρήγορα οι δυσκολίες μας. Εμείς θα βιώσουμε εξέλιξη στη ζωή μας και οι καρδιές μας, απελευθέρωση. Δεν είναι καλό αυτό;» Αφού άκουσα τη συναναστροφή της αδελφής Λιου, μάζεψα το θάρρος μου και της είπα τι περνούσα. Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι, αφού με άκουσε μέχρι τέλους, όχι μόνο δεν έδειξε ίχνος υποτίμησης ή περιφρόνησης προς εμένα, αλλά μοιράστηκε υπομονετικά την εμπειρία της μαζί μου. Μου είπε ότι, παλιά, υπήρξε ζηλότυπος άνθρωπος και μου αφηγήθηκε πώς εξήλθε από την κατάσταση αυτή. Ακούγοντας τη συναναστροφή της, ήμουν κατάπληκτη. Σκέφτηκα: «Ώστε κι εσύ είχες αυτήν την έκφραση διαφθοράς!» Η αδελφή Λιου διάβασε κι άλλο εδάφιο των λόγων του Θεού, σχετικό με την κατάσταση μου: «Οι άνθρωποι που σώζει ο Θεός είναι εκείνοι που έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις μέσω της διαφθοράς του Σατανά· δεν είναι τέλειοι, αψεγάδιαστοι άνθρωποι, ούτε άνθρωποι που ζουν μέσα σε γυάλα. Κάποιοι, μετά την αποκάλυψη της διαφθοράς τους, σκέφτονται: “Πάλι αντιστάθηκα στον Θεό· παρ’ όλο που πιστεύω πολλά χρόνια σε Εκείνον, εξακολουθώ να μην έχω αλλάξει. Ο Θεός σίγουρα δεν θα με θέλει πια!” Πώς σας φαίνεται η στάση αυτή; Έχουν εγκαταλείψει τον εαυτό τους και πιστεύουν ότι ο Θεός δεν τους θέλει πια. Τούτο δεν αποτελεί παρερμηνεία του Θεού; Η τόση αρνητικότητα καθιστά ευκολότερο στον Σατανά να βρει ρωγμές στην πανοπλία σου, και μόλις το καταφέρει, οι συνέπειες είναι αδιανόητες. Επομένως, όσο δύσκολη κι αν είναι η κατάστασή σου ή όσο αρνητικός κι αν νοιώθεις, δεν πρέπει ποτέ να το βάζεις κάτω! Κατά τη διαδικασία της εξέλιξης της ζωής και κατά τη σωτηρία τους, οι άνθρωποι παίρνουν μερικές φορές λανθασμένο δρόμο ή χάνονται. Για λίγο, παρουσιάζουν κάποια ανωριμότητα στη ζωή τους ή μερικές φορές γίνονται αδύναμοι και αρνητικοί, λένε εσφαλμένα πράγματα, γλιστρούν και πέφτουν ή υφίστανται κάποια αποτυχία. Από την οπτική γωνία του Θεού, όλα τούτα είναι κανονικά, κι Εκείνος δεν δημιουργεί ζήτημα ως προς αυτά» (από «Η είσοδος στη ζωή είναι το πλέον σημαντικό για την πίστη στον Θεό» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Στη συνέχεια, συναναστράφηκε τα εξής: «Όλοι μας είμαστε άνθρωποι που έχουν διαφθαρεί βαθιά από τον Σατανά. Αλαζονεία, απάτη, εγωισμός, φθόνος για τους άλλους —όλες αυτές οι διεφθαρμένες διαθέσεις είναι πολύ βαθιά εδραιωμένες στους ανθρώπους. Ο Θεός ήρθε τώρα, για να επιτελέσει το έργο της κρίσης και του παιδέματος, προκειμένου να μας εξαγνίσει και να μας αλλάξει. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας σωστά και να μην ζούμε μέσα στην αρνητικότητα και τις παρεξηγήσεις. Όσο επιδιώκουμε την αλήθεια με αποφασιστικότητα, αποδεχόμαστε την κρίση και το παίδεμα των λόγων του Θεού, αναλογιζόμαστε και κατανοούμε τις ίδιες μας τις διεφθαρμένες ουσίες σύμφωνα με τα λόγια του Θεού και είμαστε ικανοί να απαρνηθούμε τη σάρκα και να κάνουμε την αλήθεια πράξη, θα έρθει η μέρα που η διάθεση της ζωής μας θα υποστεί αλλαγή και θα είμαστε ικανοί να βιώσουμε την ομοιότητα ενός αληθινού ανθρώπου.» Αφού άκουσα τη συναναστροφή της αδελφής Λιου, η καρδιά μου αισθάνθηκε απόλυτα απελευθερωμένη, ενώ κατανόησα και το θέλημα του Θεού. Όχι μόνο έπρεπε να αντιμετωπίσω σωστά την ίδια μου τη διαφθορά και να επικεντρωθώ στο να γνωρίσω τον εαυτό μου και να αναζητήσω την αλήθεια για να επιλύσω τη διεφθαρμένη μου διάθεση, αλλά έπρεπε και να κάνω πράξη το να είμαι έντιμο άτομο, και να ανοίξω την καρδιά μου στους αδελφούς και τις αδελφές μου για τη διαφθορά που είχα αποκαλύψει εκείνο το διάστημα. Τούτο θα στερούσε από τον Σατανά την ευκαιρία να κάνει το έργο του, ενώ θα τον εξευτέλιζε κιόλας κάνοντας πράξη την αλήθεια. Την επομένη, η αδελφή Λιου ήρθε και πάλι στο σπίτι μου και διαβάσαμε μαζί ένα εδάφιο από τα λόγια του Θεού: «Μόλις ακουστεί, λοιπόν, ότι ο οίκος του Θεού θα καλλιεργήσει μια ποικιλία ταλέντων, από τη στιγμή που αυτό άπτεται θέσης, κύρους ή ονόματος, οι καρδιές όλων πάνε να σπάσουν από την προσδοκία, και ο καθένας από εσάς θέλει να ξεχωρίσει, να γίνει διάσημος και αναγνωρισμένος. Κανείς δεν είναι πρόθυμος να υποχωρήσει, αντιθέτως, πάντα όλοι θέλουν να παλέψουν – παρ’ όλο που η πάλη είναι κάτι το εξευτελιστικό και δεν είναι αποδεκτή στον οίκο του Θεού. Ωστόσο, χωρίς διαμάχη, εσείς πάλι δεν είστε ικανοποιημένοι. Όταν βλέπετε κάποιον να ξεχωρίζει, νοιώθετε ζήλια, μίσος, και ότι αυτό που γίνεται είναι άδικο. “Γιατί να μην μπορώ να ξεχωρίσω εγώ; Γιατί κατορθώνει να ξεχωρίζει πάντα ο τάδε, και δεν είναι ποτέ η δική μου σειρά;” Τότε αισθάνεστε κάποια πικρία. Προσπαθείτε να την καταπνίξετε, αλλά δεν μπορείτε, οπότε προσεύχεστε. Μετά την προσευχή, αισθάνεστε καλύτερα για λίγο, αλλά αργότερα, όταν συναντάτε ξανά το εν λόγω ζήτημα, αδυνατείτε να το ξεπεράσετε. Δεν πρόκειται για περίπτωση ανώριμου αναστήματος; Δεν είναι παγίδα το να πέφτει ένας άνθρωπος σε τέτοιες καταστάσεις; Τούτα είναι τα δεσμά της διεφθαρμένης φύσης του Σατανά, που δένουν τα ανθρώπινα όντα. […] Πρέπει να μάθεις να δίνεις τόπο στην οργή και να παραμερίζεις αυτά τα πράγματα, να υποχωρείς, να συστήνεις άλλους και να τους επιτρέπεις να ξεχωρίσουν. Μην παλεύεις μανιασμένα ούτε να σπεύδεις να εκμεταλλευτείς τη στιγμή που συναντάς την ευκαιρία να ξεχωρίσεις ή να αποκτήσεις δόξα. Πρέπει να μάθεις να κάνεις πίσω, αλλά δεν πρέπει να καθυστερείς την εκτέλεση του καθήκοντός σου. Έσο άνθρωπος που εργάζεται ήσυχα και αφανώς, και που δεν κορδώνεται στους άλλους κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του. Όσο περισσότερο δίνεις τόπο στην οργή και παραμερίζεις, τόσο πιο γαλήνιος θα γίνεσαι και τόσο μεγαλύτερος χώρος θα ανοίγει στην καρδιά σου και τόσο περισσότερο θα βελτιώνεται η κατάστασή σου. Όσο περισσότερο παλεύεις και ανταγωνίζεσαι, τόσο πιο σκοτεινή θα γίνεται η κατάστασή σου. Αν δεν το πιστεύεις, δοκίμασε και θα δεις! Αν θέλεις να αντιστρέψεις την κατάσταση αυτή και να μη σε εξουσιάζουν αυτά τα πράγματα, πρέπει πρώτα να τα κάνεις στην άκρη και να τα εγκαταλείψεις. Ειδάλλως, όσο περισσότερο αγωνίζεσαι, τόσο περισσότερο σκοτάδι θα σε περιβάλλει και τόσο περισσότερη ζήλια και μίσος θα νοιώθεις, και η επιθυμία σου για αποκτήματα θα γίνεται μονάχα ισχυρότερη. Όσο ισχυρότερη η επιθυμία σου για αποκτήματα, τόσο πιο ανίκανος θα είσαι για να το καταφέρεις, και καθώς θα αποκτάς λιγότερα, το μίσος σου θα αυξάνεται. Καθώς το μίσος σου θα αυξάνεται, εσύ θα γίνεσαι όλο και πιο σκοτεινός μέσα σου. Όσο πιο σκοτεινός είσαι μέσα σου, τόσο πιο ανεπαρκώς θα εκτελείς το καθήκον σου· όσο πιο ανεπαρκώς εκτελείς το καθήκον σου, τόσο πιο άχρηστος θα γίνεσαι. Είναι ένας αλληλένδετος φαύλος κύκλος. Αφού αδυνατείς να εκτελέσεις σωστά το καθήκον σου όντας σε τέτοια κατάσταση, σταδιακά θα εξαλειφθείς» (από «Μπορείς να αποκτήσεις αλήθεια αφότου στρέψεις την αληθινή καρδιά σου στον Θεό» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Μετά την ανάγνωση των λόγων του Θεού, εκείνη έκανε τον συσχετισμό με τη δική της εμπειρία και συναναστράφηκε πάνω στη ρίζα της ζήλιας των ανθρώπων. Τότε μόνο συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά είχαν προκληθεί επειδή η επιθυμία μου για φήμη και κοινωνική θέση ήταν πάρα πολύ ισχυρή και η διάθεσή μου υπερβολικά αλαζονική. Υπό το κράτος των διεφθαρμένων αυτών διαθέσεων, η φιλοδοξία και η επιθετικότητά μου υπήρξαν υπερβολικά μεγάλες και, ό,τι κι αν έκανα, απλά ήθελα να είμαι πάνω από τους άλλους. Έτσι ήμουν όταν αποτελούσα μέρος της κοινωνίας, κι έτσι ήμουν και στην εκκλησία. Ακόμα και κατά τη διάρκεια συναθροίσεων, συναναστροφών και προσευχής, η σκέψη μου ήταν πάντα να γίνω καλύτερη από τους άλλους ανθρώπους και ήμουν ευτυχής μόνο αν οι άλλοι με επιδοκίμαζαν. Μόλις κάποιος άλλος ήταν καλύτερος από εμένα, αδυνατούσα να το δεχτώ και άρχιζα να ζηλεύω. Αντιστάθηκα και δούλεψα εναντίον αυτού του συναισθήματος. Όταν στάθηκε πραγματικά αδύνατον να το ξεπεράσω, απλά ζούσα μέσα στην αρνητικότητα και δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω σωστά τον εαυτό μου. Παρεξήγησα ακόμα και τον Θεό και πίστεψα ότι δεν γινόταν να αποτελώ στόχο της σωτηρίας Του. Κατάλαβα ότι η διαφθορά του Σατανά με είχε κάνει αλαζονική και εύθραυστη, εγωίστρια και ελεεινή, και η ζωή μου έγινε ανείπωτα άθλια. Μέσα από τα λόγια του Θεού, βρήκα ένα μονοπάτι πράξης. Πρέπει να μάθω να παραδίνομαι, να αφήνω πράγματα στην άκρη, να απαρνούμαι την ίδια μου τη σάρκα σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού, να μάθω περισσότερα από τα δυνατά σημεία της αδερφής μου και να επανορθώσω για τις αδυναμίες μου. Μόνο τούτο είναι το θέλημα του Θεού. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος κατανόησης και απόκτησης περισσότερων αληθειών. Μετά από αυτό, η αδελφή Λιου διάβασε άλλο ένα εδάφιο από τα λόγια του Θεού: «Οι λειτουργίες δεν είναι οι ίδιες. Υπάρχει ένα σώμα. Ο καθένας εκτελεί το καθήκον του, ο καθένας είναι στη θέση του κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορεί — για κάθε σπίθα υπάρχει μία λάμψη φωτός — και αναζητώντας την ωριμότητα στη ζωή. Έτσι θα Είμαι ικανοποιημένος» («Κεφάλαιο 21» από «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Μόλις διάβασα τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι το επίπεδο και τα χαρίσματα που παραχωρεί ο Θεός, είναι διαφορετικά για κάθε άτομο. Αλλά όποια κι αν είναι αυτά, θα πρέπει να εκτελούν το καθήκον ενός πλάσματος του Θεού, να γίνονται μάρτυρες του Θεού και να Τον εξυμνούν. Ο Θεός όρισε να έχει καλό επίπεδο η αδελφή Γουάνγκ και να κατανοεί γρήγορα την αλήθεια. Εγώ έπρεπε να το διαχειριστώ σωστά και έπρεπε να διαχειριστώ σωστά και τα δικά μου δυνατά σημεία και τα μειονεκτήματά μου, διότι αυτό που ο Θεός έδωσε στον καθένα από εμάς είναι το καλύτερο. Όποιο επίπεδο κι αν έχει ορίσει Εκείνος να διαθέτω, εγώ πρέπει να υπακούσω στη διακυβέρνηση και τις διευθετήσεις Του, να διορθώσω τα κίνητρά μου και να επιδιώξω την αλήθεια με όλη μου την καρδιά. Θα συναναστρέφομαι μόνο για όσα κατανοώ ξεκάθαρα —ούτε περισσότερα, ούτε λιγότερα. Θα κάνω πράξη μόνο αυτά που καταλαβαίνω —ούτε περισσότερα, ούτε λιγότερα. Πρέπει να καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια ενώπιον του Θεού, ώστε να μπορέσει Εκείνος να αποκτήσει παρηγοριά και να ικανοποιηθεί —μόνο τούτο μπορεί να έχει νόημα. Και είναι επίσης αυτό που θα πρέπει να επιδιώξω περισσότερο. Για τον σκοπό αυτόν, πήρα ενώπιον του Θεού την ακόλουθη απόφαση: Από εδώ και στο εξής, είμαι πρόθυμη να καταβάλω προσπάθεια στην επιδίωξη της αλήθειας, να απαλλαγώ γρήγορα από τη σατανική μου διάθεση της αλαζονείας και του εγωισμού και να βιώσω την ομοιότητα ενός αληθινού ανθρώπου, για να ικανοποιήσω τον Θεό.
Η επόμενη συνάθροιση της εκκλησίας ήρθε πολύ γρήγορα. Ήθελα να ανοίξω την καρδιά μου και να φωτίσω στην αδελφή Γουάνγκ τι είδους διαφθορά είχα αποκαλύψει σχετικά με τη ζήλια μου προς το πρόσωπό της την περίοδο εκείνη, αλλά μόλις σκέφτηκα πώς θα με έβλεπε, αφού θα είχε μάθει ότι είχα αποκαλύψει τόσο μεγάλη διαφθορά, δεν τολμούσα να το αντιμετωπίσω. Μέσα μου, προσευχήθηκα ήσυχα στον Θεό: «Θεέ μου! Δώσε μου πίστη και θάρρος. Είμαι πρόθυμη να παραμερίσω τη ματαιοδοξία μου και να συναναστραφώ ανοιχτά με την αδελφή μου, προκειμένου να διαλύσω το εμπόδιο ανάμεσά μας.» Μετά την προσευχή, αισθάνθηκα πολύ πιο γαλήνια μέσα μου και, στη συνέχεια, είπα τα πάντα σχετικά με την κατάσταση και τις εμπειρίες μου κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου. Ως αποτέλεσμα αυτού, οι αδελφοί και οι αδελφές μου όχι μόνο δεν με περιφρόνησαν, αλλά όλοι θαύμασαν το θάρρος μου γιατί έκανα πράξη το να είμαι ένα ειλικρινές άτομο. Είπαν επίσης ότι, από τη δική μου εμπειρία, συνειδητοποίησαν ότι μόνο κάνοντας πράξη τα λόγια του Θεού θα μπορούσαν να απαλλαγούν από τις σατανικές διεφθαρμένες τους διαθέσεις και να αποκτήσουν απελευθέρωση και ελευθερία, και ότι είχαν μάθει πλέον πώς να βιώσουν κάτι τέτοιο, αν το συναντούσαν. Στις επόμενες συναθροίσεις, άκουγα με ειλικρίνεια τη συναναστροφή της αδελφής μου και ανακάλυψα πολλά από τα δυνατά της σημεία. Κατάλαβα ότι, όταν αντιμετώπιζε ζητήματα, ήταν ικανή να επικεντρώνεται στο να έρθει ενώπιον του Θεού και να αναζητήσει την αλήθεια, και να βρει ένα μονοπάτι για να κάνει πράξη μέσα από τα λόγια του Θεού. Αυτές ήταν όλες πτυχές, από τις οποίες έπρεπε να διδαχθώ. Τότε μόνο κατανόησα πραγματικά ότι το να είναι κάποιος ικανός να ακούει τις εμπειρίες και τις μαρτυρίες σχετικά με την εφαρμογή των λόγων του Θεού στην πράξη που μοιράζονται οι αδελφοί και οι αδελφές σε κάθε συνάθροιση ήταν μια υπέροχη ευκαιρία για εξέλιξη στη ζωή. Ο Θεός κανόνισε ώστε να βρίσκεται κοντά μου η συγκεκριμένη αδερφή. Συναναστράφηκε πάνω στα πράγματα που δεν μου ήταν ξεκάθαρα και αναπλήρωσε τέλεια τις δικές μου ελλείψεις. Είναι ευλογία Θεού! Όταν το συλλογίστηκα έτσι, ένοιωσα πλήρη απελευθέρωση στην καρδιά μου. Μέσα από την έκθεσή μου από τα γεγονότα, και την κρίση και το παίδεμα των λόγων του Θεού, η διεφθαρμένη μου διάθεση της ζήλιας για τους άλλους υπέστη κάποια αλλαγή και άρχισα να έχω μια κάπως επιφανειακή κατανόηση της δίκαιης διάθεσης του Θεού. Βίωσα προσωπικά και ότι τα λόγια του Θεού μπορούν στ’ αλήθεια να εξαγνίσουν, να αλλάξουν και να σώσουν την ανθρωπότητα. Τα λόγια του Θεού μπορούν να είναι η ζωή του ανθρώπου, και μπορούν να επιλύσουν όλες τις ανθρώπινες δυσκολίες και τον πόνο μας. Είμαι πρόθυμη να κάνω πράξη τα λόγια του Θεού περισσότερο και να υπακούω στην κρίση και το παίδεμά Του. Είθε ο Θεός να με εξαγνίσει σύντομα, να βιώσω την ομοιότητα ενός αληθινού ανθρώπου και να αποκτήσω την επιδοκιμασία Του.