Ένα μικρό κομμάτι του τι σημαίνει σωτηρία

Ένα μικρό κομμάτι του τι σημαίνει σωτηρία

Από τη Λιν Κινγκ, επαρχία Σανντόνγκ

Αφού έγινα χριστιανή, πάντα πίστευα ότι, εφ’ όσον έκανα τα πάντα στην άκρη και ξόδευα τον εαυτό μου για τον Θεό, εκτελούσα σωστά το έργο της εκκλησίας, δεν παρατούσα το καθήκον μου ούτε πρόδιδα τον Θεό, όσα βάσανα ή πόνο κι αν υπέμενα, και μπορούσα να Τον ακολουθήσω ως το τέλος, θα ήμουν κάποια με την οποία ο Θεός θα ήταν ευχαριστημένος. Νόμιζα ότι μπορούσα να κερδίσω τη σωτηρία του Θεού και ότι θα ήμουν ικανή να παραμείνω. Ως εκ τούτου, εγκατέλειψα την οικογένειά μου και τις σαρκικές απολαύσεις, και περνούσα κάθε μέρα τρέχοντας δεξιά-αριστερά, απασχολημένη με την εκκλησία. Έτσι κατέληξα να πιστέψω ότι είχα ήδη βαδίσει στο μονοπάτι της σωτηρίας από τον Θεό και ότι το μόνο που είχα να κάνω ήταν να Τον ακολουθήσω ως το τέλος.

Πριν από λίγες ημέρες, είδα ένα εδάφιο από κάποιο κήρυγμα, «Μόνο όσοι έχουν κερδίσει την αλήθεια και έχουν εισέλθει στην πραγματικότητα είναι άνθρωποι που έχουν πραγματικά αποκτήσει σωτηρία»: «Η σωτηρία από τον Θεό δεν είναι τόσο απλή όσο φαντάζονται οι άνθρωποι. Πρέπει να βιώσουμε την κρίση και το παίδεμα, καθώς και τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό από τον λόγο του Θεού, βήμα-βήμα. Πρέπει να ακολουθούμε στενά κάθε βήμα του έργου του Θεού και, τελικά, να αποκτήσουμε την αλήθεια και να επιτύχουμε αλλαγή στη διάθεση για να γίνουμε ένα νέο δημιούργημα, και να είμαστε ικανοί να βασιζόμαστε στην αλήθεια για να θριαμβεύσουμε επί του Σατανά και να ξεπεράσουμε την αμαρτία. Πρέπει να είμαστε ικανοί να ζούμε συνειδητά στηριζόμενοι στα λόγια του Θεού, να Τον υπακούμε ολοκληρωτικά και να είμαστε σε σύμπνοια μαζί Του. Μόνο τούτο αποτελεί στ’ αλήθεια θρίαμβο επί του Σατανά, υπέρβαση της αμαρτίας και απόκτηση από τον Θεό. Αν μπορούμε να επιτύχουμε αυτό το αποτέλεσμα μέσα από τη βίωση του έργου του Θεού, τότε μόνο αυτό σημαίνει αληθινή σωτηρία από τον Θεό». «Στο μονοπάτι της επιδίωξης της αλήθειας και της σωτηρίας από τον Θεό υπάρχουν, παρ’ όλα αυτά, πολλές δυσκολίες και εμπόδια, όπως η διάλυση της οικογένειας, οι φυσικές και ανθρωπογενείς καταστροφές –κάθε είδους δοκιμασία και βάσανα που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι. Σίγουρα δεν είναι παιχνιδάκι, και αν οι άνθρωποι στερούνται αληθείας, δεν μπορούν να παραμείνουν ακλόνητοι –οι πιθανότητες να προδώσουν τον Θεό είναι 100%» (από τη Συναναστροφή εκ του Άνωθεν). Αφού το διάβασα αυτό, ένοιωσα σαν να ξυπνούσα από όνειρο. Ώστε, τελικά, η σωτηρία από τον Θεό δεν ήταν τόσο απλή όσο πίστευα. Δεν έχει σχέση με το να εγκαταλείπεις πράγματα, να ξοδεύεις εαυτόν, να εργάζεσαι σκληρά μόνο εξωτερικά, και μετά να ακολουθείς τον Θεό ως το τέλος. Αντίθετα, είναι απαραίτητο να έχουμε πρακτική εμπειρία του έργου και των λόγων του Θεού, να αποδεχόμαστε το παίδεμα και την κρίση Του, την αντιμετώπιση και το κλάδεμά Του, καθώς και να βιώνουμε κάθε είδους δοκιμασίες και βάσανα. Και, τελικά, με την κατανόηση της αλήθειας οι άνθρωποι αποκτούν γνήσια κατανόηση των ίδιων τους των διεφθαρμένων διαθέσεων, απαλλάσσονται από τις διεφθαρμένες σατανικές διαθέσεις τους, αρχίζουν να στηρίζονται στη ζωή τους στα λόγια του Θεού και καθίστανται άνθρωποι που αληθινά σέβονται και υπακούν τον Θεό. Μόνο με την επίτευξη του συγκεκριμένου αποτελέσματος μπορούν να κερδίσουν στ’ αλήθεια τη σωτηρία του Θεού. Συγκρίνοντας, όμως, αυτό με τη δική μου κατάσταση, απείχα πολύ από την επίτευξη του εν λόγω αποτελέσματος. Υπήρξαν πάρα πολλές φορές που, αν και ήξερα ότι ο Θεός δεν επιδοκίμαζε την επιδίωξη φήμης και κύρους, εγώ κρατιόμουν σφιχτά από αυτά τα πράγματα και δεν τα έδιωχνα. Όταν κέρδιζα φήμη και κύρος, ήμουν ευτυχισμένη και ενεργητική κατά την εκτέλεση του καθήκοντος μου, αλλά, όταν δεν τα κέρδιζα, ήμουν αρνητική και απρόθυμη, χωρίς καν να έχω μυαλό για εργασία και έπεφτα σε ένα σκοτάδι από το οποίο αδυνατούσα να ελευθερωθώ. Ήξερα ότι πίστη στον Θεό σήμαινε ότι έπρεπε να επιδιώκω την αλήθεια και να εκπληρώνω το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος, προκειμένου να ικανοποιώ τον Θεό, και ότι δεν έπρεπε να συναλλάσσομαι με τον Θεό. Βλέποντας, όμως, ότι το έργο του Θεού απείχε πολύ από το τέλος και οι ελπίδες μου να κερδίσω ευλογίες δεν είχαν ακόμη πραγματοποιηθεί, κουβαλούσα μέσα μου αρνητικότητα. Η προηγούμενη ενεργητικότητά μου εξαφανίστηκε χωρίς ίχνη, και ήμουν απρόσεκτη στην εκπλήρωση του καθήκοντός μου. Όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες στην εργασία μου, αν και ήξερα ότι τούτο οφειλόταν στον Θεό που με εκπαίδευε μέσα από τις δυσκολίες, οδηγώντας την πίστη μου στην τελείωση, μέσα μου ήμουν ακόμα γεμάτη παρεξηγήσεις και παράπονα. Ένοιωθα ότι η πίστη στον Θεό ήταν υπερβολικά οδυνηρή, υπερβολικά δύσκολη‧ ήθελα, μάλιστα, να εγκαταλείψω το έργο μου και ήμουν απρόθυμη να ξοδέψω εαυτόν για τον Θεό. Υπήρξαν πάρα πολλές φορές που, ενώ ήξερα ότι το περιβάλλον και όλοι οι άνθρωποι, τα ζητήματα και τα πράγματα που με περιέβαλλαν είχαν κανονιστεί από τον Θεό προκειμένου να με οδηγήσουν στην τελείωση, και ότι έπρεπε να αναζητήσω την αλήθεια μέσα από αυτά, εγώ, όταν ερχόμουν αντιμέτωπη με κάποιον άνθρωπο, ζήτημα ή κάτι που δεν συμβάδιζε με τις αντιλήψεις μου, πάντα αντιστεκόμουν και ήμουν απρόθυμη να το αποδεχτώ. Κοιτάζοντας όλες αυτές τις πραγματικές συνθήκες και εκδηλώσεις, πώς θα μπορούσαν να αποτελούν εμπειρία και μαρτυρία της αναζήτησης της αλήθειας και της εφαρμογής της στην πράξη; Πώς μπορούσα να διαθέτω έστω και ελάχιστο αληθινό ανάστημα; Αντιμέτωπη με κάποια μικρή δοκιμασία ή απογοήτευση, ήμουν ικανή ανά πάσα στιγμή να προδώσω τον Θεό και διέτρεχα κίνδυνο να «σκοντάψω», για να μην αναφέρω ότι ήμουν ανίκανη να παραμείνω σταθερή εν μέσω μεγάλων βασάνων και πόνου, ακολουθώντας τον Θεό ως το τέλος του δρόμου. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ότι, παρόλο που ακολουθούσα τον Θεό εδώ και χρόνια και δεν τα είχα παρατήσει ποτέ, είχα δώσει έμφαση μόνο στις επιφανειακές ενέργειες του να τρέχω δεξιά-αριστερά και να ξοδεύω εαυτόν για τον Θεό. Δεν είχα επιδιώξει πραγματικά την αλήθεια ούτε έκανα τον λόγο του Θεού πράξη, ούτε είχα στ’ αλήθεια αποδεχτεί την κρίση και το παίδεμά Του, και η διάθεση της ζωής μου δεν είχε αλλάξει ούτε στο ελάχιστο. Συνέχιζα να ζω υπό τη σκοτεινή επιρροή του Σατανά και ήμουν αντικείμενο του δόλου και της χειραγώγησής του. Τούτο απείχε πολύ από το πρότυπο της αληθινής σωτηρίας από τον Θεό, αλλά εγώ πίστευα πραγματικά ότι είχα εισέλθει εδώ και πολύν καιρό στο μονοπάτι της σωτηρίας από τον Θεό και ότι ήμουν σχεδόν ικανοποιητική. Απλώς κορόιδευα τον εαυτό μου.

Συνειδητοποιώντας τα πράγματα αυτά, προσευχήθηκα στον Θεό: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου! Η διαφώτιση και η καθοδήγησή Σου μου επέτρεψαν να δω καθαρά την πραγματική μου κατάσταση και με έκαναν να κατανοήσω τι σημαίνει αληθινή σωτηρία, μεταβάλλοντας την πρότερη εσφαλμένη μου άποψη. Με έκαναν, επίσης, να καταλάβω ότι, όσα χρόνια κι αν πίστευα στον Θεό, η ζωή μου δεν μπορούσε να αλλάξει χωρίς την επιδίωξη της αλήθειας. Επομένως, όσον χρόνο κι αν ήμουν στο πόδι δουλεύοντας, όσο κι αν υπέφερα, δεν επρόκειτο να κερδίσω την επιδοκιμασία του Θεού. Από σήμερα, προκειμένου να επιδιώξω την αλήθεια, είμαι πρόθυμη να αγαπώ τον θησαυρό του χρόνου και, μέσω της βίωσης του έργου Σου, θα προσπαθήσω να απαλλαγώ από τη διεφθαρμένη μου διάθεση. Θα αγωνιστώ να ζήσω σύμφωνα με τα λόγια Σου και να Σε υπακούω ολοκληρωτικά, και να βαδίσω στο μονοπάτι προς τη σωτηρία».

Επιστροφή στην αρχική