Το μονοπάτι… (6)

Λόγω του έργου του Θεού έχουμε φτάσει ως εδώ σήμερα. Έτσι λοιπόν, είμαστε όλοι επιζώντες στο σχέδιο διαχείρισης του Θεού, και είναι μια μεγάλη εξύψωση από τον Θεό ότι παραμείναμε έτσι έως σήμερα. Σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, η χώρα του μεγάλου κόκκινου δράκοντα πρέπει να καταστραφεί, αλλά νομίζω ότι ίσως Εκείνος να έχει καταρτίσει ένα άλλο σχέδιο ή να θέλει να πραγματοποιήσει ένα άλλο τμήμα του έργου Του. Έτσι μέχρι σήμερα δεν έχω μπορέσει να το εξηγήσω με σαφήνεια. Είναι σαν αδιάλυτος γρίφος. Αλλά γενικά, η ομάδα μας έχει προκαθοριστεί από τον Θεό κι εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Θεός έχει άλλο έργο μέσα μας.
Ας ικετεύσουμε όλοι τον επουράνιο Θεό, ως εξής: «Γεννηθήτω το θέλημά Σου και είθε να εμφανιστείς για άλλη μια φορά και να μην αποκρύψεις τον εαυτό Σου για να δούμε πιο καθαρά τη δόξα και την όψη Σου». Πάντα νιώθω ότι το μονοπάτι όπου μας οδηγεί ο Θεός δεν πηγαίνει σε μια ευθεία, αλλά είναι ένας στριφογυριστός δρόμος γεμάτος λακκούβες κι ο Θεός λέει ότι όσο πιο κακοτράχαλο είναι το μονοπάτι τόσο περισσότερα πράγματα μπορεί να αποκαλύψει την καρδιά αγάπης μας, αλλά κανένας από μας δεν μπορεί να ανοίξει μια τέτοια διαδρομή. Στην εμπειρία Μου έχω βαδίσει σε πολλά κακοτράχαλα κι ύπουλα μονοπάτια και έχω υπομείνει μεγάλο πόνο. Κατά καιρούς μάλιστα Με έχει πιάσει τόσο μεγάλη θλίψη σε σημείο που να θέλω να φωνάξω, αλλά βαδίζω ακόμα στο ίδιο μονοπάτι, έως σήμερα. Πιστεύω ότι αυτό είναι το μονοπάτι όπου οδηγεί ο Θεός, έτσι υπομένω το μαρτύριο όλων των δεινών και συνεχίζω. Γιατί αυτό έχει καθορίσει ο Θεός, οπότε ποιος μπορεί να διαφύγει; Δεν ζητώ να λάβω καμία ευλογία. Το μόνο που ζητώ είναι να είμαι σε θέση να βαδίσω στο μονοπάτι που πρέπει να βαδίσω, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Δεν επιδιώκω να μιμηθώ άλλους ή να βαδίσω στο μονοπάτι όπου βαδίζουν εκείνοι. Το μόνο που επιδιώκω είναι να μπορέσω να εκπληρώσω την αφοσίωσή Μου να βαδίσω την καθορισμένη διαδρομή Μου μέχρι το τέλος. Δεν ζητώ τη βοήθεια άλλων. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε μπορώ να βοηθήσω κάποιον άλλο. Φαίνεται ότι είμαι τρομερά ευαίσθητος σ’ αυτό το θέμα. Δεν ξέρω τι σκέφτονται οι άλλοι. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ανέκαθεν πίστευα ότι το πόσο πρέπει να υποφέρει κάποιος και πόσο μακριά πρέπει να πορευτεί στη διαδρομή του το έχει καθορίσει ο Θεός, κι ότι, πραγματικά, κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει κάποιον άλλο. Ίσως κάποια ενθουσιώδη αδέλφια μας να πουν ότι υστερώ σε αγάπη. Αλλά αυτό πιστεύω εγώ. Οι άνθρωποι βαδίζουν στην πορεία τους, με βάση τις οδηγίες του Θεού, και πιστεύω ότι τα περισσότερα αδέλφια Μου θα καταλάβουν την καρδιά Μου. Ελπίζω επίσης ο Θεός να μας δώσει πολύ περισσότερη διαφώτιση σ’ αυτή την πτυχή ώστε η αγάπη μας να γίνει πιο αγνή κι η φιλία μας να γίνει πιο πολύτιμη. Είθε να μην οδηγηθούμε σε σύγχυση πάνω στο θέμα αυτό, αλλά να είμαστε πιο διαυγείς, ώστε οι διαπροσωπικές μας σχέσεις να μπορέσουν να εδραιωθούν με βάση την ηγεσία του Θεού.

Ο Θεός έχει εργαστεί στην κινεζική ενδοχώρα εδώ και πολλά χρόνια, και έχει καταβάλλει σημαντικό τίμημα σε όλους τους ανθρώπους για να μας φθάσει τελικά εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Νομίζω ότι για να τους οδηγήσει όλους στο σωστό μονοπάτι, πρέπει να ξεκινήσει αυτό το έργο στο σημείο όπου όλοι είναι πιο αδύναμοι. Μόνο έτσι μπορεί να ξεπεραστεί το πρώτο εμπόδιο για να συνεχίσει να προοδεύει. Δεν είναι καλύτερο αυτό; Το κινεζικό έθνος, που διαφθείρεται εδώ και χιλιάδες χρόνια συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο έως σήμερα. Διάφοροι «ιοί» συνεχίζουν να επεκτείνονται, και εξαπλώνονται παντού σαν την πανούκλα. Αρκεί να κοιτάξουμε απλώς τις σχέσεις των ανθρώπων για να δούμε πόσους «ιούς» έχουν οι άνθρωποι. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον Θεό να αναπτύξει το έργο Του σε μια τέτοια περιοχή, ερμητικά κλειστή, που έχει προσβληθεί από «ιούς». Η προσωπικότητα των ανθρώπων, οι συνήθειες, ο τρόπος με τον οποίο κάνουν διάφορα πράγματα, όλα όσα εκφράζουν στη ζωή τους και στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, είναι όλα απίστευτα διαλυμένα. Ακόμη και οι γνώσεις τους και η κουλτούρα τους έχουν όλα καταδικαστεί από τον Θεό. Για να μην αναφέρουμε τις διάφορες εμπειρίες που αποκόμισαν από την οικογένειά τους και την κοινωνία: αυτά έχουν όλα κριθεί στα μάτια του Θεού. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι όσοι ζουν σ’ αυτή τη χώρα έχουν φάει πάρα πολλούς «ιούς». Για τους ανθρώπους όλα αυτά φαίνονται συνηθισμένα, και τα θεωρούν απόλυτα φυσιολογικά. Συνεπώς, όσο μεγαλύτερη είναι η διαφθορά του λαού σε μία χώρα, τόσο πιο ακατάλληλες θα είναι οι διαπροσωπικές τους σχέσεις. Υπάρχει φαγωμάρα στις σχέσεις των ανθρώπων. Συνωμοτούν εναντίον των άλλων και σφαγιάζονται λες κι αυτή να είναι η πόλη δαιμόνων, όπου ο ένας κατασπαράζει τον άλλον. Είναι απίστευτα δύσκολο να εκτελεστεί το έργο του Θεού σε τέτοιον τόπο που είναι τόσο τρομακτικός, όπου τα φαντάσματα είναι αχαλίνωτα. Όταν έρχομαι αντιμέτωπος με ανθρώπους, παρακαλώ αδιάκοπα τον Θεό. Αυτό συμβαίνει επειδή φοβάμαι πάντα να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους, και φοβάμαι βαθύτατα ότι θα προσβάλω την «αξιοπρέπεια» των άλλων με τη διάθεσή Μου. Φοβάμαι πάντα μες στην καρδιά Μου ότι αυτά τα ακάθαρτα πνεύματα θα ενεργήσουν απερίσκεπτα, γι’ αυτό πάντα παρακαλώ τον Θεό να με προστατεύει. Υπάρχουν πολλές και ανάρμοστες σχέσεις μεταξύ αυτών των ανθρώπων ανάμεσά μας. Τα βλέπω όλα αυτά τα πράγματα και υπάρχει μίσος στην καρδιά Μου. Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι κάνουν πάντα ανθρώπινες «δουλειές» μεταξύ τους και ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τον Θεό. Μισώ βαθιά μέσα Μου τις πράξεις αυτών των ανθρώπων. Αυτό που μπορεί να δει κανείς στους ανθρώπους της κινεζικής ενδοχώρας δεν είναι παρά διεφθαρμένη και σατανική διάθεση, έτσι είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθεί τίποτα το αξιόλογο μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους για το έργο του Θεού. Όλο το έργο γίνεται από το Άγιο Πνεύμα, και το Άγιο Πνεύμα εργάζεται να συγκινεί τους ανθρώπους περισσότερο και εργάζεται σε αυτούς. Είναι σχεδόν αδύνατο να χρησιμοποιηθούν αυτοί οι άνθρωποι· που σημαίνει πως το έργο που εκτελεί το Άγιο Πνεύμα να συγκινήσει αυτούς τους ανθρώπους σε συνδυασμό με τη συνεργασία από αυτούς, δεν είναι επιτεύξιμο. Το Άγιο Πνεύμα μοχθεί να συγκινήσει τους ανθρώπους, αλλά ακόμα κι έτσι, οι άνθρωποι είναι αποχαυνωμένοι και αναίσθητοι και δεν έχουν ιδέα τι κάνει ο Θεός. Έτσι, το έργο του Θεού στην κινεζική ενδοχώρα συγκρίνεται με το έργο Του στη δημιουργία του κόσμου. Κάνει όλους τους ανθρώπους να γεννηθούν ξανά και αλλάζει τα πάντα πάνω τους γιατί δεν υπάρχει τίποτα το αξιόλογο μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους. Με λυπεί βαθιά. Συχνά κάνω μια θλιβερή προσευχή γι’ αυτούς τους ανθρώπους: «Θεέ μου, μακάρι να αποκαλυφθεί η μεγάλη Σου δύναμη στον λαό αυτό, ώστε το Πνεύμα Σου να τους συγκινήσει βαθιά κι έτσι να ξυπνήσουν οι αποχαυνωμένοι κι οι ανόητοι που υποφέρουν, να μην κοιμούνται πλέον, και να δουν την ημέρα της δόξας Σου». Ας προσευχηθούμε όλοι μπροστά στον Θεό και να πούμε: Ω Θεέ μου! Μακάρι να μας ελεήσεις για άλλη μια φορά και να μας περιθάλψεις ώστε η καρδιά μας να μπορέσει να στραφεί πλήρως προς Εσένα και να μπορέσουμε να ξεφύγουμε απ’ αυτή τη βρόμικη γη, να σταθούμε στα πόδια μας και να ολοκληρώσουμε αυτό που μας έχεις εμπιστευτεί Εσύ. Ελπίζω ο Θεός να μας συγκινήσει για άλλη μια φορά, ώστε να μπορέσουμε να κερδίσουμε τη διαφώτιση Του και να μας ελεήσει για να μπορέσουν οι καρδιές μας να στραφούν σταδιακά σ’ Αυτόν και να μας κερδίσει. Αυτή είναι η επιθυμία που όλοι μοιραζόμαστε.

Το μονοπάτι που παίρνουμε καθορίζεται εξ ολοκλήρου από τον Θεό. Γενικά Εγώ πιστεύω ότι σίγουρα είμαι σε θέση να βαδίσω σ’ αυτό το μονοπάτι μέχρι το τέλος και αυτό συμβαίνει επειδή ο Θεός πάντα Μου χαμογελά και είναι σαν να Με καθοδηγεί πάντα το χέρι του Θεού. Έτσι, δεν αλλοιώνεται από τίποτα άλλο στην καρδιά Μου. Με απασχολεί πάντα το έργο του Θεού. Βάζω τα δυνατά Μου για να ολοκληρώσω με αφοσίωση όλα όσα Μου έχει εμπιστευτεί ο Θεός, και δεν παρεμβαίνω καθόλου στα καθήκοντα που δεν Μου έχει παραχωρήσει, ούτε παρεμβαίνω στο έργο που κάνει κάποιος άλλος. Αυτό συμβαίνει επειδή πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να βαδίσει στο δικό του μονοπάτι χωρίς να παρεμβαίνει ο ένας στον άλλο. Έτσι το βλέπω. Ίσως αυτό να οφείλεται στη δική Μου προσωπικότητα, αλλά ελπίζω τ’ αδέλφιά Μου να καταλαβαίνουν και να Με συγχωρούν γιατί δεν τολμώ να στραφώ ενάντια στα διατάγματα του Πατέρα Μου. Δεν τολμώ να αψηφήσω το θέλημα του επουράνιου Θεού. Μπορεί ενδεχομένως να έχετε ξεχάσει ότι «δεν μπορεί κανείς ν’ αψηφήσει το θέλημα του επουράνιου Θεού»; Ίσως μερικοί να πιστεύουν ότι είμαι πολύ εγωιστής, αλλά θεωρώ ότι ήρθα εδώ ειδικά για να εκτελέσω ένα μέρος του έργου διαχείρισης του Θεού. Δεν ήρθα για διαπροσωπικές σχέσεις. Απλώς δεν μπορώ να μάθω πώς να έχω καλές σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Αλλά έχω την καθοδήγηση του Θεού σε ό,τι Μου έχει εμπιστευτεί και έχω την απαραίτητη αυτοπεποίθηση και επιμονή για να εκτελέσω αυτό το έργο καλά. Πιθανόν να είμαι πολύ «εγωιστής». Εύχομαι ο καθένας να μπορεί να πάρει την πρωτοβουλία και να νιώσει την ανιδιοτελή αγάπη του Θεού και να συνεργαστεί μαζί Του. Μην περιμένετε τη μεγαλοπρεπή δευτέρα παρουσία του Θεού, αυτό δεν είναι καλό για κανέναν. Πάντα σκέφτομαι ότι κάτι που πρέπει να εξετάζουμε είναι το εξής: «Πρέπει να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να ικανοποιήσουμε τον Θεό. Ο Θεός έχει επιφορτίσει τον καθένα με κάτι διαφορετικό· πώς θα πρέπει να το πετύχουμε αυτό;» Θα πρέπει να γνωρίζεις ποιο είναι πραγματικά το μονοπάτι που ακολουθείς. Είναι επιτακτική ανάγκη να μην έχεις αμφιβολίες ως προς αυτό. Από τη στιγμή που όλοι είναι πρόθυμοι να ικανοποιήσουν τον Θεό, εσύ γιατί δεν προσφέρεις τον εαυτό σου σ’ Εκείνον; Την πρώτη φορά που προσευχήθηκα στον Θεό, Του έδωσα όλη Μου την καρδιά ολοκληρωτικά. Τους ανθρώπους γύρω Μου — γονείς, αδέλφια ή συνάδελφους — τους έσπρωξα μακριά στο πίσω μέρος του μυαλού Μου με την αποφασιστικότητά Μου, και ήταν λες και δεν υπήρχαν καθόλου για Μένα. Αυτό έγινε επειδή το μυαλό Μου ήταν πάντα στον Θεό, στον λόγο Του ή στη σοφία Του. Αυτά τα πράγματα ήταν πάντα στο επίκεντρο της καρδιάς Μου κι έγιναν το πιο πολύτιμο πράγμα στην καρδιά Μου. Οπότε, για ανθρώπους που ξέρουν ένα κάρο φιλοσοφίες της ζωής, Εγώ είμαι ένα ψυχρό πλάσμα, χωρίς αισθήματα. Ο τρόπος που φέρομαι Εγώ, πώς κάνω διάφορα πράγματα, η κάθε Μου κίνηση, όλα αυτά τρυπούν την καρδιά τους. Μου ρίχνουν περίεργα βλέμματα σαν να έχω γίνει η ίδια ένα άλυτο αίνιγμα. Οι άνθρωποι Με ζυγίζουν κρυφά μέσα στην καρδιά τους, δεν ξέρουν τις προθέσεις Μου. Πώς θα μπορούσα Εγώ να σταματήσω να προχωράω μπροστά, εξαιτίας κάθε κίνησης εκείνων των ανθρώπων; Ίσως να ζηλεύουν ή να αηδιάζουν ή να κοροϊδεύουν. Εγώ εξακολουθώ να προσεύχομαι ένθερμα ενώπιον του Θεού σαν να υπάρχει μόνον Εκείνος κι Εγώ στον ίδιο κόσμο, και σαν να μην υπήρχε κανένας άλλος. Πάντα Με καταπιέζουν εξωτερικές δυνάμεις, αλλά μέσα Μου Με κατακλύζει το συναίσθημα της συγκίνησης για τον Θεό. Γι’ αυτό το δίλημμα, γονάτισα ενώπιον του Θεού: «Ω, Θεέ Μου! Ποτέ δεν είμαι απρόθυμος να εργαστώ για να εκτελέσω το θέλημά Σου. Στα μάτια Σου, είμαι αξιότιμος και Με θεωρείς «χρυσό» εξαιρετικής ποιότητας, αλλά δεν είμαι σε θέση να ξεφύγω από τις δυνάμεις του σκότους. Είμαι πρόθυμος να υποφέρω για χάρη Σου σε όλη Μου τη ζωή, είμαι πρόθυμος να κάνω το δικό Σου έργο δικό Μου έργο ζωής. Σε ικετεύω να Μου δώσεις ένα μέρος κατάλληλο για ανάπαυση, για να αφοσιωθώ σ’ Εσένα. Ω Θεέ Μου! Είμαι πρόθυμος να προσφέρω τον εαυτό Μου για Σένα. Γνωρίζεις καλά την αδυναμία του ανθρώπου, οπότε γιατί κρύβεσαι από Μένα;» Τότε ακριβώς ένιωσα σαν κρίνο του βουνού που απελευθερώνει το άρωμά του στο απαλό αεράκι, αλλά κανείς δεν το ήξερε αυτό. Οι ουρανοί σπάραζαν κι η καρδιά Μου συνέχισε να κλαίει λες και είχα ακόμη περισσότερο πόνο στην καρδιά Μου. Όλες οι δυνάμεις κι η πολιορκία της ανθρωπότητας ήταν σαν κεραυνός εν αιθρία. Ποιος θα μπορούσε να κατανοήσει την καρδιά Μου; Οπότε ήρθα και πάλι ενώπιον του Θεού και είπα: «Ω, Θεέ Μου! Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να εκτελέσω το έργο Σου σε αυτήν τη γη της βρομιάς; Γιατί οι άλλοι είναι άνετοι σε ένα περιβάλλον που υποστηρίζει και δεν περιέχει διώξεις, και παρόλα αυτά δεν μπορούν να λάβουν υπόψη την καρδιά Σου; Ακόμη κι αν ήταν να ανοίξω Εγώ τα φτερά Μου, γιατί να μην μπορώ να πετάξω μακριά; Δεν το εγκρίνεις Εσύ;» Πέρασα κάμποσες ημέρες κλαίγοντας γι’ αυτό, αλλά πάντα πίστευα ότι ο Θεός θα συμπαραστεκόταν στην περίλυπη καρδιά Μου. Από την αρχή μέχρι το τέλος, κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει την ανήσυχη διάθεσή Μου. Ίσως να ήταν μια άμεση αντίληψη από τον Θεό· τρέφω πάντα μία φλόγα μέσα Μου για το έργο Του και σπάνια έχω χρόνο να πάρω ανάσα. Μέχρι αυτήν την ημέρα εξακολουθώ να προσεύχομαι: «Ω, Θεέ Μου! Εάν είναι θέλημά Σου, είθε να Με οδηγήσεις να εκτελέσω ακόμη μεγαλύτερο δικό Σου έργο ώστε αυτό να μπορεί να επεκταθεί σε ολόκληρο το σύμπαν, να εξαπλωθεί σε κάθε έθνος, κάθε δόγμα στον κόσμο, ώστε να μπορέσει η καρδιά Μου ν’ αποκτήσει κάποια ειρήνη, ώστε να μπορέσω να ζήσω σε τόπο ανάπαυσης για Σένα, και να μπορέσω να εργαστώ για Σένα χωρίς παρεμβολές και να μπορέσω να ησυχάσω την καρδιά Μου για να Σε υπηρετώ σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής Μου». Αυτή την επιθυμία έχω στην καρδιά Μου. Ίσως τ’ αδέλφια Μου να πουν ότι είμαι αλαζόνας, ότι είμαι υπεροπτική. Το αναγνωρίζω αυτό γιατί ισχύει: οι νέοι άνθρωποι διακατέχονται από αλαζονεία. Έτσι εκφέρω την αλήθεια χωρίς να αντίκειμαι στα γεγονότα. Σ’ Εμένα μπορείς να δεις όλες τις προσωπικότητες κάποιου νεαρού ανθρώπου, αλλά μπορείς επίσης να δεις πού διαφέρω από τους άλλους νέους: στη γαλήνη Μου και την ηρεμία Μου. Δεν το κάνω θέμα αυτό. Πιστεύω ότι ο Θεός Με γνωρίζει καλύτερα από όσο γνωρίζω Εγώ τον εαυτό Μου. Αυτά είναι λόγια από την καρδιά Μου, και ελπίζω να μην προσβληθούν τ’ αδέλφιά Μου. Ας εκφράσουμε τα λόγια που υπάρχουν μέσα στην καρδιά μας, ας εξετάσουμε τον σκοπό της επιδίωξης που έχουμε, ας συγκρίνουμε την αγάπη για τον Θεό που έχουμε στην καρδιά μας, ας ακούσουμε τα λόγια που ψιθυρίζουμε στον Θεό, ας τραγουδήσουμε τα πιο όμορφα τραγούδια που έχουμε στην καρδιά μας, κι ας εκφράσουμε τα συναισθήματα υπερηφάνειας που έχουμε, ώστε να γίνει πιο όμορφη η ζωή μας. Ξέχασε το παρελθόν, και κοίταξε προς το μέλλον μας. Ο Θεός θα ανοίξει δρόμο για εμάς!