3. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της εκκλησιαστικής ζωής κατά την Εποχή της Χάριτος και της εκκλησιαστικής ζωής κατά την Εποχή της Βασιλείας;
Στίχοι της Βίβλου για παραπομπή:
«Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευλογήσας έκοψε και έδιδεν εις τους μαθητάς και είπε· Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου· και λαβών το ποτήριον και ευχαριστήσας, έδωκεν εις αυτούς, λέγων· Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ. 26:26-28).
«Και υπήγα προς τον άγγελον, λέγων προς αυτόν, Δος μοι το βιβλιάριον. Και λέγει προς εμέ· Λάβε και κατάφαγε αυτό, και θέλει πικράνει την κοιλίαν σου, πλην εν τω στόματί σου θέλει είσθαι γλυκύ ως μέλι» (Αποκ. 10:9).
Σχετικά λόγια του Θεού:
Όταν κατά την Εποχή της Χάριτος, ο Θεός επέστρεψε στον τρίτο ουρανό, το έργο του Θεού για τη λύτρωση όλης της ανθρωπότητας είχε στην ουσία ήδη μεταβεί στην τελευταία του πράξη. Το μόνο που απέμεναν στη γη ήταν ο σταυρός που είχε κουβαλήσει ο Ιησούς, η έξοχη σινδόνη στην οποία σαβανώθηκε ο Ιησούς, το αγκάθινο στέμμα και η κόκκινη χλαίνη που φορούσε ο Ιησούς (αυτά ήταν αντικείμενα που χρησιμοποίησαν οι Ιουδαίου για να Τον χλευάσουν). Δηλαδή, το έργο της σταύρωσης του Ιησού είχε προκαλέσει σάλο για κάποιο διάστημα, και μετά καταλάγιασε. Από εκείνη τη στιγμή, οι μαθητές του Ιησού άρχισαν να πραγματοποιούν το έργο Του, καθοδηγώντας και ποτίζοντας τις απανταχού εκκλησίες. Το περιεχόμενο του έργου τους ήταν το εξής: να κάνουν όλους τους ανθρώπους να μετανοήσουν, να παραδεχτούν τις αμαρτίες τους και να βαπτιστούν. Οι απόστολοι διέδιδαν την εκ των έσω ιστορία της σταύρωσης του Ιησού και τα όσα διαδραματίστηκαν πραγματικά. Έτσι, μη μπορώντας να αντισταθούν, όλοι γονάτιζαν ενώπιον του Ιησού και παραδέχονταν τις αμαρτίες τους. Επιπλέον, οι απόστολοι διέδιδαν παντού τον λόγο του Ιησού και μιλούσαν για τους νόμους και τις εντολές που είχε Εκείνος θεσπίσει. Από εκείνο το σημείο, ξεκίνησε η οικοδόμηση των εκκλησιών, κατά την Εποχή της Χάριτος.
από «Έργο και είσοδος (6)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Στο παρελθόν, κατά τη διάρκεια των ειδικών συγκεντρώσεων ή των μεγάλων συγκεντρώσεων που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορα μέρη, αναφέρθηκε μόνο μία πτυχή του μονοπατιού της πράξης. Τέτοιες πράξεις ήταν αυτές που έπρεπε να εφαρμοστούν στην Εποχή της Χάριτος και δεν είχε καμία σχέση με τη γνώση του Θεού, διότι το όραμα της Εποχής της Χάριτος ήταν μόνο το όραμα της σταύρωσης του Ιησού και δεν υπήρχαν μεγαλύτερα οράματα. Ο άνθρωπος υποτίθεται ότι δεν γνώριζε τίποτα περισσότερο από το έργο της λύτρωσης του ανθρώπου μέσω της σταύρωσης, και έτσι, κατά τη διάρκεια της Εποχής της Χάριτος, δεν υπήρχαν άλλα οράματα για να γνωρίσει ο άνθρωπος. Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος είχε μόνο μια ελάχιστη γνώση του Θεού και, εκτός από τη γνώση της αγάπης και της συμπόνιας του Ιησού, υπήρχαν μόνο λίγα απλά και θλιβερά πράγματα για να κάνει πράξη, πράγματα που απείχαν πολύ από το σήμερα. Στο παρελθόν, ανεξάρτητα από τη μορφή της συνάθροισής του, ο άνθρωπος δεν μπόρεσε να μιλήσει για μια πρακτική γνώση του έργου του Θεού, πολύ λιγότερο δε μπορούσε να πει ξεκάθαρα ποιο ήταν το καταλληλότερο μονοπάτι πράξης για να εισέλθει. Πρόσθεσε, απλώς, μερικές απλές λεπτομέρειες σε ένα θεμέλιο ανεκτικότητας και υπομονής· δεν υπήρχε καμία αλλαγή στην ουσία των πράξεών του, επειδή μέσα στην ίδια εκείνη εποχή ο Θεός δεν έκανε κανένα νεότερο έργο και οι μόνες απαιτήσεις που είχε από τον άνθρωπο ήταν η ανοχή και η υπομονή ή το να φέρει τον σταυρό. Εκτός από τέτοιες πράξεις, δεν υπήρχαν άλλα ανώτερα οράματα, παρά μόνο η σταύρωση του Ιησού.
από «Το έργο του Θεού και οι πράξεις του ανθρώπου» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Όταν τέτοιοι θρησκόληπτοι άνθρωποι συναθροίζονται, ρωτούν «Αδελφή, πώς ήσουν αυτές τις ημέρες;» Εκείνη απαντάει, «Νιώθω υποχρεωμένη στον Θεό και ότι είμαι ανήμπορη να εκπληρώσω τις επιθυμίες της καρδιάς Του». Κάποιος άλλος λέει, «Κι εγώ είμαι υπόχρεος στον Θεό και δεν είμαι ικανός να Τον ικανοποιήσω». Και μόνο αυτές οι λίγες προτάσεις και τα λόγια εκφράζουν τα ελεεινά πράγματα που είναι βαθιά μέσα στην καρδιά τους. Τέτοια λόγια είναι τα πιο σιχαμερά και υπερβολικά αποκρουστικά. Η φύση τέτοιων ανθρώπων αντιτίθεται στον Θεό. Όσοι επικεντρώνονται στην πραγματικότητα, μεταφέρουν οτιδήποτε είναι μέσα στην καρδιά τους και ανοίγουν τις καρδιές τους στην επικοινωνία. Δεν υπάρχει ούτε μία λάθος εφαρμογή ούτε ευγένειες ούτε κούφιες φιλοφρονήσεις. Είναι πάντοτε ευθείς και δεν υπακούουν σε επίγειους κανόνες. Υπάρχουν εκείνοι που αρέσκονται να εκδηλώνονται εξωτερικά, ακόμη και χωρίς να το καταλαβαίνουν. Όταν ο άλλος τραγουδά, αυτός ξεκινά να χορεύει, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι το ρύζι στην κατσαρόλα του έχει ήδη καεί. Τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι θεοσεβούμενοι ή αξιοσέβαστοι και είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό επιπόλαιοι. Όλα αυτά αποτελούν εκδηλώσεις της έλλειψης πραγματικότητας! Όταν μερικοί μαζεύονται για να μιλήσουν για τα ζητήματα της ζωής του πνεύματος, παρόλο που δεν μιλούν για την υποχρέωσή τους στον Θεό, διατηρούν μια πραγματική αγάπη γι’ Αυτόν μέσα στην καρδιά τους. Η υποχρέωσή σου στον Θεό δεν έχει καμία σχέση με τους άλλους. Είσαι υποχρεωμένος στον Θεό, όχι στον άνθρωπο. Οπότε ποια η χρησιμότητα να μιλάς γι’ αυτό συνεχώς στους άλλους; Πρέπει να είναι πιο σημαντική για σένα η είσοδος στην πραγματικότητα, όχι ο εξωτερικός ζήλος ή η επίδειξη.
από «Η πίστη στον Θεό θα πρέπει να επικεντρώνεται στην πραγματικότητα, όχι σε θρησκευτικά τελετουργικά» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Το να «μοιράζεται και να κοινωνεί κανείς εμπειρίες» σημαίνει να εκφράζεις κάθε σκέψη στην καρδιά σου, την κατάστασή σου, τις εμπειρίες σου και τη γνώση των λόγων του Θεού, καθώς και τη διεφθαρμένη διάθεση μέσα σου. Και μετά απ’ αυτό, οι άλλοι διακρίνουν αυτά τα πράγματα και αποδέχονται τα θετικά και αναγνωρίζουν ποιο είναι το αρνητικό. Αυτό μόνο είναι το να μοιράζεται κανείς και αυτό μόνο είναι το να κοινωνεί κανείς στ’ αλήθεια. Δεν σημαίνει απλώς να έχεις ενορατικότητα σχετικά με τα λόγια του Θεού ή με ένα μέρος ενός ύμνου, να κοινωνείς όπως επιθυμείς και μετά να μην το πηγαίνεις παραπέρα και να μη λες οτιδήποτε σχετικά με την πραγματική ζωή σου. Όλοι μιλάνε για δογματική και θεωρητική γνώση και δεν λένε τίποτα για γνώση που προκύπτει από πραγματικές εμπειρίες. Όλοι σας αποφεύγετε να μιλάτε για τέτοια πράγματα, για την προσωπική ζωή σας, για τη ζωή σας στην εκκλησία με τους αδελφούς και τις αδελφές σας και για τον εσωτερικό σας κόσμο. Όταν το κάνετε αυτό, πώς μπορεί να υπάρχει αληθινή επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων; Πώς μπορεί να υπάρχει αληθινή εμπιστοσύνη; Δεν μπορεί να υπάρχει! Για να μπορούν οι αδελφοί και οι αδελφές να εκμυστηρεύονται πράγματα ο ένας στον άλλον, να βοηθάνε ο ένας τον άλλον και να φροντίζουν ο ένας τον άλλον όταν είναι μαζί, πρέπει ο καθένας να μιλάει για τις δικές του αληθινές εμπειρίες. Αν δεν μιλάς για τις δικές σου αληθινές εμπειρίες και μόνο λες βαρύγδουπα λόγια και λόγια που είναι δογματικά και επιφανειακά, τότε δεν είσαι ένα ειλικρινές άτομο και είσαι ανίκανος να είσαι ειλικρινής.
από «Η πιο θεμελιώδης πράξη του να είναι κανείς ειλικρινής» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»
Όταν γίνεστε μάρτυρες για τον Θεό, πρέπει να μιλάτε κυρίως περισσότερο για το πώς ο Θεός κρίνει και παιδεύει τους ανθρώπους, ποιες δοκιμασίες χρησιμοποιεί για να εξευγενίσει τους ανθρώπους και να αλλάξει τη διάθεσή τους. Πρέπει επίσης να μιλάτε για το πόση διαφθορά έχει αποκαλυφθεί κατά την εμπειρία σας, για το πόσα έχετε υποστεί και για το ότι τελικά σας κατέκτησε ο Θεός· για το πόση αληθινή γνώση έχετε σχετικά με το έργο του Θεού και για το πώς πρέπει να γίνετε μάρτυρες για τον Θεό και να Του ανταποδώσετε την αγάπη Του. Πρέπει να μιλάτε πιο ουσιωδώς αυτού του είδους τη γλώσσα, καθώς το κάνετε με απλό τρόπο. Μην εξοπλίζεστε με δήθεν βαθυστόχαστες, κενές θεωρίες σε μια προσπάθεια να κάνετε επίδειξη· αυτό σας κάνει να δείχνετε αρκετά αλαζονικοί και παράλογοι. Μιλήστε περισσότερο για πράγματα αληθινά από τις πρακτικές εμπειρίες σας, και μιλήστε από καρδιάς· τούτο είναι πιο ωφέλιμο για τους άλλους και πιο κατάλληλο για να δουν. Κάποτε ήσασταν άνθρωποι που εναντιώνονταν περισσότερο απ’ όλους στον Θεό και που είχαν τη μικρότερη προδιάθεση να υποταχθούν σ' Αυτόν, όμως τώρα έχετε κατακτηθεί από τα λόγια Του –να μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό. Πρέπει να αφιερώνετε επιμελώς πολλή περισυλλογή και σκέψη σ' αυτά τα ζητήματα. Όταν το συνειδητοποιήσετε αυτό, θα ξέρετε πώς να γίνεται μάρτυρες· διαφορετικά, ενδέχεται να κάνετε επαίσχυντες και παράλογες πράξεις.
από «Η βασική σύνεση που οφείλει να κατέχει ο άνθρωπος» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου