Μια διαφορετική εμπειρία αναζήτησης εργασίας
Από τη Λιάνγκ Ξιν
Όλοι «φορούν» το καλύτερό τους πρόσωπο και σπάνε το κεφάλι τους προσπαθώντας να χωθούν κάπου — ο ανταγωνισμός και η πίεση είναι έντονα. Πλησιάζοντας στην αποφοίτηση, δεν είχα άλλη επιλογή παρά να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες εύρεσης εργασίας όπως όλοι οι άλλοι. Η μόνη μου διαφορά είναι ότι εγώ είμαι χριστιανή και πιστεύω ότι τα πάντα τα έχει προετοιμάσει ο Θεός. Παρ’ όλα αυτά…
«Σκορπίζοντας» βιογραφικά, το κοπιώδες μονοπάτι όσων ψάχνουν δουλειά
Καθώς διαφημιστικά πανό προσλήψεων όλων των ειδών μεγάλων εταιρειών άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους, και όλων των ειδών οι σχετικές διαφημίσεις είχαν αναρτηθεί παντού στην πανεπιστημιούπολη, όλοι οι φοιτητές συνωθούνταν μπροστά στον πίνακα ανακοινώσεων με την πρόθεση να διαβάσουν την κάθε αγγελία για δουλειά. Ο τόπος εργασίας, ο μισθός και οι συνθήκες πρόσληψης αποτελούσαν τα καθημερινά κύρια θέματά μας προς συζήτηση. Η ατμόσφαιρα στην πανεπιστημιούπολη έγινε εξαιρετικά τεταμένη· οι μαθητές ήταν σαν στρατιώτες που ετοιμάζονται για τον πόλεμο, θέλοντας να βρουν μια θέση της αρεσκείας τους. Όλοι ανασκουμπωνόμασταν, προετοιμαζόμενοι για δράση.
Μια μέρα, μια άριστη φοιτήτρια από τον κοιτώνα μου επέστρεψε, για άλλη μια φορά, αποκαρδιωμένη με το κεφάλι σκυφτό και είπε άτονα: «Πάλι τίποτε. Όλες οι εταιρείες λένε να περιμένεις νέα τους, αλλά μόλις φεύγω είμαι σαν άλλος ένας κόκκος άμμου στην παραλία.» Άθελά μου, τα λόγια της έκαναν την καρδιά μου να σφιχτεί και σκέφτηκα: «Η εξεύρεση δουλειάς είναι πολύ δύσκολη, ακόμα και για κάποια σαν κι αυτήν, την καλύτερη φοιτήτρια του κοιτώνα μας. Τι θα κάνω;» Εκείνη συνέχισε, λέγοντας: «Η αναλυτική μου βαθμολογία είναι εντελώς άχρηστη. Τα πρακτορεία ευρέσεως εργασίας δεν την εξετάζουν καθόλου. Κοιτάζουν αν είσαι όμορφη, το πώς στέκεσαι. Αν η εξωτερική σου εικόνα δεν είναι καλή, χάνεις την ώρα σου.» Αυτή τη φορά, τα λόγια της με εξέπληξαν πραγματικά: «Αλήθεια είναι! Η κοινωνία είναι πολύ επιφανειακή τώρα, οπότε είτε πρέπει να διαθέτεις καλή εξωτερική εμφάνιση, είτε να βρεις τον δρόμο σου μέσα σε αυτή χάρη στην οικογένειά σου. Βιβλιοφάγοι όπως αυτή, κοντές, όχι τόσο όμορφες, χωρίς ωραίο παρουσιαστικό, όσο καλά και να τα κατάφεραν στο σχολείο, κάνουν όλους τους άλλους να μοιάζουν καλύτεροι. Εγώ είμαι ακριβώς όπως εκείνη — κοντή, μέτριας εμφάνισης και σίγουρα δεν κάνω εντύπωση. Πώς θα πάω να βρω δουλειά;» Σκεπτόμενη όλα τούτα, το να βρω δουλειά άρχισε να μου προκαλεί άγχος.
Εκείνη την περίοδο, κάποια γραφεία ευρέσεως εργασίας ήρθαν στη σχολή μας, και πήγα μαζί με μερικούς από τους συμφοιτητές μου για να μιλήσω μαζί τους. Μπαίνοντας στο αμφιθέατρο, αντικρύσαμε μια αληθινή λαοθάλασσα. Μακριές ουρές σχηματίζονταν μπροστά από το τραπέζι του κάθε υπευθύνου πρόσληψης, και όλοι οι αιτούντες εργασία συνωθούνταν ανυπόμονα προς τα εμπρός, επιδιώκοντας να δώσουν πρώτοι το βιογραφικό τους στα χέρια του υπεύθυνου. Ωστόσο, άκουσα ότι οι συμβάσεις που υπογράφηκαν ήταν ελάχιστες. Όμορφα γραμμένα βιογραφικά, με φωτογραφίες κολλημένες στο μπροστινό μέρος, στοιβάζονταν στο πάτωμα, διασκορπισμένα παντού, μερικά ακόμη και με πατημασιές πάνω τους. Εξαιτίας αυτού, ένοιωσα επαναλαμβανόμενες σουβλιές θλίψης, και δεν μπόρεσα παρά να βγάλω έναν μακρόσυρτο αναστεναγμό: «Ποιος λέει ότι η φοίτηση στο πανεπιστήμιο σού εγγυάται ένα καλό μέλλον; Ακόμη και η εξεύρεση εργασίας αποτελεί σχεδόν αδύνατη αποστολή!» Οι φοιτητές απορρίπτονταν ο ένας μετά τον άλλον, με την αυτοπεποίθησή τους καταρρακωμένη. Ορισμένοι, μάλιστα, τα παράτησαν απελπισμένοι, λέγοντας ανήμποροι: «Όλα μοιάζουν μάταια. Θα υπογράψω οτιδήποτε, να τελειώνω». Βλέποντας έναν-έναν τους συμφοιτητές μου να χάνουν την αυτοπεποίθησή τους, ένιωσα έναν κόμπο στον λαιμό. Αναλογίστηκα μια εταιρεία που με ενδιέφερε με ελαστικό ωράριο, το οποίο δεν θα με εμπόδιζε να παρίσταμαι στις συναθροίσεις — τα πάντα ήταν ωραία συνδυασμένα. Είχα προσευχηθεί στον Θεό, αφήνοντας το ζήτημα στα χέρια Του για να Του επιτρέψω να το διευθετήσει — αλλά η συγκεκριμένη εταιρεία ακόμη δεν είχε στείλει υπεύθυνους πρόσληψης. Δεν μπορούσα παρά να ανησυχώ. Σκέφτηκα το εξής: «Γιατί η εταιρεία αυτή δεν έχει βγει ακόμα για να κάνει προσλήψεις; Αν δεν εμφανιστούν κι εγώ συνεχίσω έτσι, δεν πρόκειται να βρω πουθενά αλλού δουλειά. Τούτο δεν θα καθυστερήσει τις προοπτικές μου για το μέλλον;»
Αναμένοντας με αγωνία, γιατί να μην το αφήσω στα χέρια του Θεού;
Όταν οι συμφοιτητές μου είδαν ότι δεν κοιτούσα άλλες εταιρείες, όλοι τους μου είπαν: «Κάθεσαι και περιμένεις για το τίποτα. Δεν είναι βέβαιο ότι αυτή η εταιρεία θα έρθει να κάνει προσλήψεις φέτος στη σχολή. Αν δεν έρθουν, δεν θα έχεις καν την ευκαιρία να βρεις δουλειά. Τι θα κάνεις τότε; Τα χέρια σου θα είναι δεμένα!» Ακούγοντάς τους, δεν μπορούσα παρά να ανησυχήσω. Σκέφτηκα: «Έχουν δίκιο! Αν δεν έρθει η συγκεκριμένη εταιρεία, μόλις τούτες οι εταιρείες τελειώσουν τις προσλήψεις, όλα θα έχουν γίνει εις μάτην. Πέρασα τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο. Αν, έπειτα από όλα αυτά, πρέπει να φτιάξω τις βαλίτσες μου και να επιστρέψω στη γενέτειρά μου, πώς θα μπορέσω να αντικρύσω τους φίλους και την οικογένειά μου, που έχουν εναποθέσει τόσες ελπίδες πάνω μου;» Αλλά έστρεψα και πάλι τις σκέψεις μου στον Θεό, έχοντας πάντα κατά νου ότι ο Θεός θα προετοιμάσει κάτι για μένα. Το σκέφτηκα ξανά και ξανά, και πάλι αποφάσισα να περιμένω. Αλλά η αναμονή έκανε τις μέρες πραγματικά ατελείωτες. Άκουγα κάποιες φήμες ότι η συγκεκριμένη εταιρεία δεν θα ερχόταν να κάνει προσλήψεις από τη σχολή μου εκείνη τη χρονιά, και κάθε φορά πραγματικά ταραζόμουν. Ήμουν διαρκώς ανήσυχη για το μέλλον μου και η εμπιστοσύνη μου στον Θεό συρρικνωνόταν. Μια φορά, ένας συγγενής μού τηλεφώνησε για να ρωτήσει πώς τα πήγαινα με την έρευνα εργασίας, και του εξήγησα την κατάστασή μου. Εκείνος με ρώτησε: «Έχεις πιστοποιητικό δευτέρου επιπέδου για τους υπολογιστές;» «Δεν έχω συμμετάσχει στις εξετάσεις.» Στη συνέχεια, ρώτησε: «Κατέχεις κάποιο αξίωμα στο σχολείο σου;» «Όχι.» «Μήπως είσαι μέλος του Κόμματος;» «Όχι.» Ακούγοντάς το, εκείνος είπε: «Μην κάνεις καν τον κόπο να σκεφτείς για το αν θα έρθει ή όχι η συγκεκριμένη εταιρεία. Χωρίς τίποτε από αυτά, θα δυσκολευτείς να βρεις θέση οπουδήποτε!» Τα λόγια του ήταν σαν κουβάς με κρύο νερό που έπεσε πάνω μου, μουσκεύοντάς με πατόκορφα. Η καρδιά μου είχε παγώσει εντελώς. Σκέφτηκα: «Θα ήταν θαυμάσιο αν είχα δώσει και περάσει τις εξετάσεις για αυτές τις πιστοποιήσεις! Αν είχα συμμετάσχει πιο ενεργά στις δραστηριότητες της σχολής, δεν θα ήταν μεγαλύτερες και οι πιθανότητές μου να βρω δουλειά;» Αλλά τότε μου πέρασε από το μυαλό το εξής: «Αν και η άριστη φοιτήτρια από τον κοιτώνα μου έχει όλες τις πιστοποιήσεις, δυσκολεύεται εξίσου να βρει δουλειά. Άρα, ούτε αυτές παίζουν καθοριστικό ρόλο.» Μετά από τη σκέψη αυτή, ένοιωσα πολύ πιο ήρεμη.
Οι μέρες περνούσαν η μία μετά την άλλη, και ο αριθμός των πρακτορείων ευρέσεως εργασίας μειώθηκε. Ήμουν αφόρητα ανήσυχη, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Μπορούσα μόνο να πηγαίνω ενώπιον του Θεού και να προσεύχομαι: «Θεέ μου! Τώρα υποφέρω πραγματικά και αδυνατώ να καταλάβω τι θα πρέπει να κάνω για το θέμα της εξεύρεσης εργασίας. Φοβάμαι ότι θα χάσω τις προοπτικές μου για το μέλλον και θα χάσω τα πάντα, καταντώντας ο περίγελως των συμφοιτητών μου. Τι θα πρέπει να κάνω; Θεέ μου, Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με.» Μετά την προσευχή, έβγαλα ένα σημειωματάριο, όπου συχνά έγραφα τα λόγια του Θεού και το ξεφύλλισα. Έπεσα πάνω σε ένα άσμα του Δαυίδ, που δόξαζε τον Θεό: «Εν εζήτησα παρά του Ιεχωβά, τούτο θέλω εκζητεί· το να κατοικώ εν τω οίκω του Ιεχωβά πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Ιεχωβά και να επισκέπτωμαι τον ναόν αυτού. Διότι εν ημέρα συμφοράς θέλει με κρύψει εν τη σκηνή αυτού· Θέλει με κρύψει εν τω αποκρύφω της σκηνής αυτού· θέλει με υψώσει επί βράχον· και ήδη η κεφαλή μου θέλει υψωθή υπεράνω των εχθρών μου των περικυκλούντων με· και θέλω θυσιάσει εν τη σκηνή αυτού θυσίας αλαλαγμού· θέλω υμνεί και θέλω ψαλμωδεί εις τον Ιεχωβά. […] Ζητήσατε το πρόσωπόν μου, είπε περί σου η καρδία μου. Το πρόσωπόν σου, Ιεχωβά, θέλω ζητήσει. […] Δίδαξόν με, Ιεχωβά, την οδόν σου και οδήγησόν με εν οδώ ευθεία ένεκεν των εχθρών μου. Μη με παραδώσης εις την επιθυμίαν των εχθρών μου· διότι ηγέρθησαν κατ’ εμού μάρτυρες ψευδείς και πνέοντες αδικίαν. Ουαί εάν δεν επίστευον να ίδω τα αγαθά του Ιεχωβά εν γη ζώντων. Πρόσμενε τον Ιεχωβά· ανδρίζου, και ας κραταιωθή η καρδία σου· και πρόσμενε τον Ιεχωβά». (Ψαλ. 27:4-6, 8, 11-14) Βλέποντας τα τελευταία λόγια «και πρόσμενε τον Ιεχωβά», η καρδιά μου ένοιωσε να έλκεται από αυτά. Συνέχισα την ανάγνωση: «Πρέπει να βασίζεσαι πάνω Μου για να απορρίψεις εκείνο που φωτίζει το φως Μου, να ζεις πάντα σύμφωνα μ’ Εμένα, να είσαι κοντά Μου και οι ενέργειές σου να αποκαλύπτουν την ομοιότητά Μου. Θα συναναστρέφεσαι περισσότερο μαζί Μου όταν είσαι αβέβαιος για το τι να κάνεις κι Εγώ θα σε καθοδηγώ προς τις σωστές ενέργειες, ώστε να μπορείς να κινηθείς προς τα εμπρός. Αν είσαι αβέβαιος, μην κάνεις αυθαίρετες ενέργειες· απλώς περίμενε τον καιρό Μου» («Κεφάλαιο 29» από «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή»). «Σας λείπει πραγματικά η πίστη υπό την παρουσία Μου και συχνά βασίζεστε στον εαυτό σας για να λειτουργείτε. “Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα χωρίς Εμένα!” Όμως σ’ εσάς, διεφθαρμένοι άνθρωποι, τα λόγια Μου μονίμως από το ένα αυτί μπαίνουν και από το άλλο βγαίνουν. Η ζωή τη σήμερον ημέρα είναι μια ζωή λόγων· χωρίς τα λόγια δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει εμπειρία, για να μην αναφέρουμε ότι δεν υπάρχει πίστη. Η πίστη βρίσκεται στα λόγια. Μόνο αν ριχτείτε περισσότερο στα λόγια του Θεού μπορείτε να έχετε τα πάντα. Μην ανησυχείτε μήπως δεν μεγαλώσετε· η ζωή έρχεται μέσω της ανάπτυξης, όχι μέσω της ανησυχίας. Έχετε πάντοτε μια ροπή προς την ανησυχία και δεν ακούτε τις οδηγίες Μου. Θέλετε διαρκώς να ξεπερνάτε τον ρυθμό Μου. Με τι έχει να κάνει αυτό; Είναι οι αχαλίνωτες φιλοδοξίες των ανθρώπων. […] Τυφλοί άνθρωποι! Γιατί δεν έρχεστε περισσότερο παρουσία Μου για να αναζητήσετε; Γιατί ενεργείτε απλώς στα τυφλά; Πρέπει να βλέπετε καθαρά! Σε καμία περίπτωση δεν είναι ένα άτομο που εργάζεται τώρα, αντιθέτως, είναι ο Κυβερνήτης των πάντων, ο ένας αληθινός Θεός, ο Παντοδύναμος!» («Κεφάλαιο 37» από «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή»).
Αφού διάβασα τα λόγια του Θεού, ένοιωσα ξάφνου την καρδιά μου να φωτίζεται. Σκέφτηκα: Αλήθεια είναι! Δεν είμαι ένα παρορμητικό άτομο, τυφλό και ανόητο, που προσπαθεί να στηριχθεί στον εαυτό του; Παρόλο που είχα αφήσει το θέμα της δουλειάς στα χέρια του Θεού για να αποφασίσει Εκείνος, όταν το ζήτημα δεν διευθετήθηκε, έχασα την εμπιστοσύνη μου στον Θεό και ούτε Τον περίμενα να ρυθμίσει τις περιστάσεις για εμένα ούτε είχα στάση αναζήτησης και υπακοής. Αντ’ αυτού, αγχωνόμουν για το μέλλον και τη μοίρα μου. Αντιμέτωπη με τα γεγονότα, τελικά κατάλαβα ότι η κατανόησή μου σχετικά με την παντοδυναμία και τη διακυβέρνηση του Θεού ήταν απλά ένα σύνθημα, ένα δόγμα, αλλά η πραγματική πίστη μου στον Θεό ήταν αληθινά πενιχρή και δεν μπορούσε να αντέξει καθόλου στη δοκιμασία του χρόνου, ούτε να παραμείνει ακλόνητη όταν ο Θεός κανόνιζε τις σωστές συνθήκες. Σκέφτηκα ότι ο Δαυίδ έγραψε το άσμα προς δόξαν του Ιεχωβά Θεού· τούτο συνέβη επειδή είχε δει πάρα πολλές πράξεις του Θεού και είχε αληθινή κατανόηση σχετικά με την παντοδυναμία και τη διακυβέρνησή Του. Έτσι, ανεξάρτητα από το είδος των δυσκολιών που συνάντησε, μπορούσε να στηριχθεί ειλικρινά στον Θεό, πιστεύοντας ότι ο Θεός ήταν αξιόπιστος και σίγουρα θα τον καθοδηγούσε. Καθώς συλλογιζόμουν όλα αυτά, ξάφνου η καρδιά μου φωτίστηκε: Ώστε, στην πραγματικότητα, ο Θεός διευθέτησε όλα αυτά για εμένα προσεκτικά, προκειμένου να μεγαλώσει την πίστη και την υπακοή μου προς Εκείνον. Αυτό που πρέπει να κάνω τώρα, είναι να εξυψώσω μέσα μου τον Θεό ως μέγα, να παραμερίσω τις προσωπικές μου στενοχώριες και ανησυχίες, και να υπακούσω στο έργο του Θεού και να κάνω τα λόγια Του πράξη μέσα σε αυτό το περιβάλλον, περιμένοντας να γίνει προφανές το θέλημά Του. Τότε πήγα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα: «Θεέ μου! Αν και είπα με τα λόγια ότι εναπόθετα το θέμα της δουλειάς στα χέρια Σου, όταν είδα την ελπίδα να βρω εργασία να ξεθωριάζει όλο και περισσότερο, θέλησα να το πράξω μόνη μου και έπαψα να πιστεύω στην παντοδυναμία και τη διακυβέρνησή Σου. Θεέ μου, η πίστη μου σε Εσένα είναι στ’ αλήθεια πολύ μικρή! Τώρα κατανοώ το θέλημά Σου και δεν θα στηρίζομαι πλέον στον εαυτό μου όταν κάνω κάτι. Δεν θα ζω πια μέσα στις στενοχώριες και τις ανησυχίες μου, επιτρέποντας στον Σατανά να παίζει μαζί μου. Θέλω μόνο να Σου παραδώσω τα πάντα και να περιμένω την ώρα Σου. Πιστεύω πως όλα όσα ετοιμάζεις για μένα, θα είναι τα καλύτερα.»
Ποτέ δεν θα κατανοήσω τις πράξεις του Θεού
Τρεις μέρες αργότερα, κατά το μεσημέρι, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν μια γνωστή από το Γραφείο Ακαδημαϊκών Υποθέσεων, που μου είπε με αγωνία: «Βγες έξω τώρα. Ο επικεφαλής της εταιρείας που περίμενες έχει έρθει να κάνει προσλήψεις και πιθανώς να φύγουν απόψε. Βιάσου.» Αυτή η υπέροχη, απροσδόκητη έκπληξη ήταν πολύ συναρπαστική και απλώς δεν τολμούσα να πιστέψω ότι η εταιρεία, την οποία περίμενα και ήλπιζα να εμφανιστεί, ξαφνικά ερχόταν τρεις μέρες μετά την προσευχή μου. Τότε ακριβώς, ένα εδάφιο από τα λόγια του Θεού μού ήρθε στο μυαλό: «Ο καθένας και όλα τα πράγματα, ζωντανά ή νεκρά, θα αλλάξουν, θα μετατραπούν, θα ανανεωθούν και θα εξαφανιστούν σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός κυβερνάει τα πάντα» (από το «Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου»). Ενώ έβαζα βιαστικά πάνω μου ένα ταγέρ, άρπαζα το βιογραφικό μου και έσπευδα στο κέντρο ευρέσεως εργασίας, ένοιωσα κατάπληκτη από το πόσο θαυμαστός είναι ο Θεός. Ώσπου να φτάσω εκεί, το μυαλό μου κατακλυζόταν από σκέψεις για το τι θα με ρωτούσαν εκείνοι και πώς θα έπρεπε να απαντήσω εγώ. Όσο περισσότερο σκεπτόμουν τόσο πιο νευρική ένοιωθα, έτσι έκανα μια γρήγορη προσευχή στον Θεό, ζητώντας Του να με ηρεμήσει. Όταν έφτασα, είδα απέξω μια ομάδα φοιτητών που είχαν συγκεντρωθεί εκεί αρκετή ώρα πριν. Απ’ ό,τι φαίνεται, ήμουν η τελευταία που είχε μάθει τα νέα. Πήγα στο τέλος της ουράς και παρακολούθησα έναν-έναν τους συμφοιτητές μου να πηγαίνουν και να μιλούν με τον επικεφαλής της εταιρείας, και να απορρίπτονται όλοι με διακριτικότητα. Έλεγαν ότι δεν έψαχναν για γυναίκες υποψηφίους ή ότι δεν ήθελαν κάποιον που θα έδινε εξετάσεις για μεταπτυχιακές σπουδές — υπήρχαν πολλοί λόγοι για την απόρριψη. Τελικά ήρθε και η σειρά μου. Με εξαιρετική προσοχή, έτεινα το βιογραφικό μου στον επικεφαλής — ήταν το πρώτο βιογραφικό που έδινα από τότε που είχε ξεκινήσει η εκστρατεία εύρεσης εργασίας, ενώ ήταν και το πρώτο που είχα εκτυπώσει. Εκείνος το έλεγξε και με ρώτησε αν είχα φέρει μαζί μου αντίγραφο σύμβασης εργασίας. Πράγματι, είχα. Απροσδόκητα, δεν με ρώτησε τίποτα απολύτως, απλώς είπε χαλαρά: «Υπόγραψέ το.» Δεν τολμούσα να πιστέψω στα αυτιά μου· ήταν σαν να ονειρευόμουν. Όταν υπέγραψα, ένοιωθα σαν υπνωτισμένη. Ήμουν ευγνώμων, ήμουν χαρούμενη, ήμουν ενθουσιασμένη; Ήταν δύσκολο να το περιγράψω· το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ευχαριστώ και να δοξολογώ ασταμάτητα τον Θεό. Τον δοξολογούσα ξανά και ξανά. Όχι μόνο επειδή βρήκα μια σταθερή δουλειά, αλλά ακόμη περισσότερο επειδή, περνώντας τη συγκεκριμένη διαδικασία, είχα δει τους θαυμαστούς τρόπους του Θεού και ότι όλα τα πράγματα και όλα τα γεγονότα βρίσκονται υπό τη διακυβέρνηση και τις ρυθμίσεις Του. Οι ανθρώπινες σκέψεις και ιδέες είναι ακόμη περισσότερο στα χέρια Του. Ο Θεός διευθέτησε τη δουλειά για εμένα, ώστε άσχετα από το πόσο υψηλές ή αυστηρές νόμιζαν οι άνθρωποι τις συνθήκες πρόσληψης, δεν μπορούσαν να αλλάξουν τη διακυβέρνηση του Θεού ή αυτό που Εκείνος έχει ορίσει. Στο μυαλό μου ήρθαν τα λόγια του Θεού: «Χωρίς το έργο του Θεού, ανεξαρτήτως πόσο καλά τα πηγαίνει ο άνθρωπος, δεν θα μετράει για τίποτα, καθώς οι σκέψεις του Θεού θα είναι πάντοτε ανώτερες από τις σκέψεις του ανθρώπου, ενώ η σοφία του Θεού είναι ασύλληπτη για τον άνθρωπο» (από το «Μόνο αυτός που βιώνει το έργο του Θεού πιστεύει αληθινά στον Θεό»). Η εμπειρία αυτή μου έδωσε βαθιά προσωπική πείρα των συγκεκριμένων λόγων του Θεού.
Η εν λόγω εμπειρία αναζήτησης εργασίας μού επέτρεψε να κατανοήσω πραγματικά ότι το θαυμαστό και το ακατάληπτο του Θεού υπερβαίνει απολύτως τη φαντασία μου. Παρ’ όλο που εκείνες οι μέρες της αναμονής ήταν ατελείωτες και κουραστικές, αφού τις διήλθα, κατέστησαν ένας πολύτιμος θησαυρός στη ζωή μου. Η πίστη μου στον Θεό ήταν υπερβολικά μικρή, έτσι Εκείνος θέλησε να την μεγαλώσει μέσα από τη διαδικασία της αναμονής, για να με διδάξει να δίνω την ειλικρινή καρδιά μου στον Θεό, να υπακούω στη διακυβέρνηση και τις διευθετήσεις Του σε όλα. Καθώς τα αναλογίζομαι τώρα, ειλικρινά πιστεύω ότι όσο μεγάλη και αν ήταν αυτή η αναμονή, θα άξιζε τον κόπο, επειδή ο Θεός αποκαλύπτει τις πράξεις Του στον δικό Του χρόνο, επιτρέποντάς μου να δω ότι οι πράξεις Του βρίσκονται παντού, ότι είναι ο πλέον αξιόπιστος και πρακτικός, και αξίζει διά βίου πίστη και εμπιστοσύνη! Δόξα σοι ο Θεός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου