Δεινά και δοκιμασίες—οι ευλογίες του να έχεις εύνοια

Δεινά και δοκιμασίες—οι ευλογίες του να έχεις εύνοια

Από τον Γουάνγκ Γκανγκ, επαρχία Σαντόγκ

Ζούσα στην επαρχία. Λόγω του ότι η οικογένειά μου ήταν φτωχή, έβγαζα χρήματα κάνοντας προσωρινές δουλειές όπου έβρισκα˙ πίστευα ότι μπορούσα να φτιάξω μια καλύτερη ζωή μέσω της χειρωνακτικής εργασίας μου. Ωστόσο, στη σύγχρονη κινεζική κοινωνία, είδα ότι δεν υπήρχαν εγγυήσεις για τα νομικά δικαιώματα των διακινούμενων εργαζομένων σαν κι εμένα. Ο μισθός μου συχνά παρακρατούταν χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Πολύ συχνά με εξαπατούσαν και με εκμεταλλεύονταν. Μετά από έναν χρόνο σκληρής δουλειάς, δεν έλαβα εκείνα που έπρεπε να λάβω.Αισθάνθηκα ότι αυτός ο κόσμος ήταν στ’ αλήθεια σκοτεινός!Οι άνθρωποι φέρονται ο ένας στον άλλον σαν τα ζώα, όπου ο ισχυρός κάνει λεία του τον αδύναμο˙ ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον, παλεύουν σώμα με σώμα και απλώς δεν μπορούν να επιβιώσουν. Σε μια κατάσταση κατά την οποία διακατείχε το πνεύμα μου μεγάλος πόνος και κατάθλιψη, και είχα χάσει κάθε πίστη στη ζωή, ένας φίλος μου μοιράστηκε μαζί μου το ευαγγέλιο των εσχάτων ημερών του Παντοδύναμου Θεού. Κατόπιν, συγκεντρωνόμουν μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές μου τακτικά, προσευχόμουν, επικοινωνούσα μαζί τους την αλήθεια και ψάλαμε ύμνους για να δοξολογήσουμε τον Θεό. Ένιωθα πολύ χαρούμενος και απελευθερωμένος. Στην , έβλεπα ότι οι αδελφοί και οι αδελφές δεν προσπαθούσαν να καπελώσουν ο ένας τον άλλον, ούτε να προβούν σε κοινωνικές διακρίσεις· ήταν όλοι ειλικρινά ανοιχτοί και τα πήγαιναν καλά ο ένας με τον άλλον. Κάθε φορά που ένας αδελφός ή μία αδελφή συναντούσαν κάποια δυσκολία, όλοι οι υπόλοιποι τούς έδειχναν αγάπη και όλοι βοηθούσαν ο ένας τον άλλον. Όλοι βρίσκονταν εκεί για να επιδιώξουν επιμελώς την αλήθεια ώστε να αποτάξουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, να βιώσουν την ομοιότητα ενός αληθινού ανθρώπου και να αποκτήσουν σωτηρία. Αυτή η ζωή μού επέτρεπε να βιώσω την ευτυχία και να κατανοήσω τη σημασία και την αξία της ζωής. Είδα ότι ο μόνος τρόπος να αποκτήσω αληθινή ευτυχία ήταν το να έρθω ενώπιον του Θεού και να επιδιώξω την αλήθεια. Συμμετείχα στη διακήρυξη του ευαγγελίου και τη μαρτυρία προς τον Θεό, έτσι ώστε περισσότεροι άνθρωποι που ζούσαν στο σκοτάδι σαν κι εμένα να μπορέσουν να έρθουν ενώπιον του Θεού, προκειμένου να λάβουν τη σωτηρία Του και να δουν πάλι το φως. Ωστόσο, απροσδόκητα, συνελήφθηκα από την κυβέρνηση του ΚΚΚ λόγω του ότι κήρυττα το ευαγγέλιο και υπέφερα την υπέρτατη σκληρότητα των βασανιστηρίων και της φυλάκισης.

Ήταν ένα χειμωνιάτικο απόγευμα του 2008, όταν δύο αδελφές κι εγώ μαρτυρούσαμε το έργο του Θεού κατά τις έσχατες ημέρες σε ένα ευαγγελικό κοινό. Τότε κάποιοι κακοί άνθρωποι μάς κατήγγειλαν. Έξι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν τη δικαιολογία ότι ήθελαν να ελέγξουν τις άδειες κατοικίας μας για να κάνουν έφοδο στο σπίτι του ευαγγελικού κοινού. Καθώς πέρασαν από την πόρτα, βρυχήθηκαν: «Ακίνητοι!» Δύο από τους αστυνομικούς φαίνονταν εντελώς εκτός ελέγχου καθώς ρίχτηκαν πάνω μου˙ ένας από αυτούς με άρπαξε από τα ρούχα στο στήθος και ο άλλος άρπαξε τα χέρια μου και με όλη του τη δύναμη τα έφερε πίσω μου, κι έπειτα ρώτησε άγρια: «Τι κάνεις; Πώς λέγεσαι; Από πού είσαι;» Εγώ τους ρώτησα με τη σειρά μου: «Τι κάνετε; Γιατί με συλλαμβάνετε;» Όταν με άκουσαν να το λέω αυτό, αγρίεψαν πάρα πολύ και είπαν επιθετικά: «Δεν έχει σημασία ο λόγος, εσύ είσαι αυτός που ψάχνουμε και θα έρθεις μαζί μας!» Έπειτα, οι αστυνομικοί πήραν εμένα και τις δύο αδελφές, μας έσπρωξαν στο περιπολικό και μας πήγαν στο τοπικό αστυνομικό τμήμα.

Αφού φτάσαμε στο αστυνομικό τμήμα, οι αστυνομικοί με πήραν και με κλείδωσαν σε ένα μικρό δωμάτιο· με διέταξαν να καθίσω σκυφτός στο πάτωμα και έβαλαν τέσσερις από αυτούς να με παρακολουθούν. Λόγω του ότι ήμουν σκυφτός για πάρα πολλή ώρα, κουράστηκα τόσο πολύ που δεν άντεχα. Τη στιγμή που προσπάθησα να σηκωθώ, έσπευσαν προς το μέρος μου και πίεσαν κάτω το κεφάλι μου για να με εμποδίσουν από το να σηκωθώ. Μόνο όταν έφτασε η νύχτα και ήρθαν να με ψάξουν μου επέτρεψαν να σηκωθώ· όταν δεν βρήκαν τίποτα κατά το ψάξιμο, έφυγαν όλοι. Χωρίς να περάσει πολλή ώρα, άκουσα ανατριχιαστικές κραυγές κάποιου που βασανιζόταν στο διπλανό δωμάτιο και εκείνη τη στιγμή φοβήθηκα πολύ: Δεν ξέρω τι βασανιστήριο θα χρησιμοποιήσουν πάνω μου στη συνέχεια! Ξεκίνησα να προσεύχομαι επειγόντως στον Θεό από την καρδιά μου: «Ω, Παντοδύναμε Θεέ, φοβάμαι πάρα πολύ αυτήν τη στιγμή, Σου ζητώ να μου δώσεις πίστη και δύναμη, να με κάνεις σταθερό και θαρραλέο. Είμαι πρόθυμος να καταθέσω μαρτυρία για Σένα. Αν δεν μπορέσω να αντέξω τα σκληρά τους βασανιστήρια, προτιμώ να αυτοκτονήσω κόβοντας τη γλώσσα μου με τα δόντια μου, παρά να Σε προδώσω ποτέ, όπως ο Ιούδας!» Μετά την προσευχή μου, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Μη φοβάσαι· ο Παντοδύναμος Θεός των δυνάμεων θα είναι σίγουρα μαζί σου· φυλάει τα νώτα σας και είναι η ασπίδα σας

Λίγο αργότερα, τέσσερις διαβολικοί αστυνομικοί ήρθαν και ένας από αυτούς έδειξε προς το μέρος μου και φώναξε: «Εσείς οι πιστοί στον Παντοδύναμο Θεό προκαλείτε διατάραξη της δημόσιας τάξης και καταστρέφετε τον εθνικό νόμο. Είστε εγκληματίες του κράτους!» Φώναζε καθώς με έσπρωξε στο δωμάτιο βασανιστηρίων στον δεύτερο όροφο, διατάζοντάς με να γονατίσω. Το δωμάτιο βασανιστηρίων περιείχε κάθε είδους εργαλεία βασανισμού, όπως σχοινιά, ξύλινα παλούκια, ρόπαλα, μαστίγια, όπλα, κ.λπ. Ήταν πεταμένα από δω και από κει. Με έκφραση και μάτια που υποδήλωναν οργή, ένας αστυνομικός με έπιασε από τα μαλλιά από το ένα χέρι και με το άλλο κρατούσε ένα ηλεκτρικό γκλομπ, το οποίο έβγαζε άγριους ηλεκτρικούς ήχους, απειλώντας με και απαιτώντας πληροφορίες: «Πόσοι άνθρωποι είναι στην εκκλησία σου; Πού είναι το σημείο συνάντησής σας; Ποιος είναι επικεφαλής; Πόσοι άνθρωποι βρίσκονται στην περιοχή και κηρύττουν το ευαγγέλιο; Μίλα! Ειδάλλως, θα δεις τι σε περιμένει!» Κοίταξα τον επερχόμενο κίνδυνο του ηλεκτρικού γκλομπ και μετά ξανά το δωμάτιο που ήταν γεμάτο με εργαλεία βασανισμού· δεν μπορούσα παρά να αισθανθώ αγχωμένος και τρομαγμένος. Δεν ήξερα αν θα καταφέρω να υπερνικήσω αυτό το βασανιστήριο. Ακριβώς εκείνη την κρίσιμη στιγμή, σκέφτηκα τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «Κι εσείς πρέπει να πιείτε από το πικρό ποτήρι από το οποίο Εγώ ήπια (αυτό είναι που είπε μετά την Ανάσταση) κι εσείς πρέπει να περπατήσετε το μονοπάτι που περπάτησα» (από «Πώς ο Πέτρος κατάφερε να γνωρίσει τον Ιησού» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Αναγνώρισα ότι αυτό ήταν κάτι που ο Θεός είχε εμπιστευθεί σ’ εμάς και ότι ήταν η οδός ζωής που ο Θεός προσωπικά όρισε για μας. Περπατώντας στο μονοπάτι της πίστης στον Θεό και της επιδίωξης της αλήθειας, πρέπει κανείς οπωσδήποτε να περάσει δεινά και αναποδιές. Αυτό είναι αναπόφευκτο, και τελικά αυτές οι κακουχίες φέρνουν ευλογίες από τον Θεό. Μόνο μέσω των δεινών μπορούν οι άνθρωποι να αντιληφθούν το πραγματικό νόημα της αλήθειας και να λάβουν την οδό της αλήθειας που έδωσε ο Θεός. Θα πρέπει να περπατήσω στα χνάρια του Θεού και να το αντιμετωπίσω με θάρρος˙ δεν θα πρέπει να δείξω δειλία ή φόβο. Σκεπτόμενος αυτό, η καρδιά μου αμέσως παρήγαγε ένα είδος δύναμης και είπα με δυνατή φωνή: «Πιστεύω μόνο στον Παντοδύναμο Θεό, δεν ξέρω τίποτε άλλο!» Όταν ο αστυνομικός το άκουσε αυτό, ταράχτηκε πολύ και με χτύπησε βίαια στην αριστερή πλευρά του στήθους μου με το ηλεκτρικό γκλομπ. Μου έδινε ηλεκτροσόκ για περίπου ένα λεπτό. Αισθάνθηκα λες και το αίμα μέσα μου έβραζε˙ ο πόνος μου ήταν αφόρητος από την κορυφή ως τα νύχια και κυλίστηκα στο πάτωμα ουρλιάζοντας ακατάπαυστα. Δεν σταματούσε με τίποτα και ξαφνικά άρχισε να με σέρνει και χρησιμοποίησε το ηλεκτρικό γκλομπ για να με ανασηκώσει από το πιγούνι, φωνάζοντας: «Μίλα! Δεν θα ομολογήσεις τίποτα;» φώναξε και χρησιμοποίησε το ηλεκτρικό γκλομπ στη δεξιά πλευρά του στήθους μου˙ το ηλεκτροσόκ ήταν τόσο μεγάλο που έτρεμα ολόκληρος. Έπειτα, πονούσα τόσο πολύ που έπεσα λιπόθυμος κι έμεινα ακίνητος στο πάτωμα. Δεν ήξερα πόση ώρα είχε περάσει, μα ξύπνησα και άκουσα έναν μοχθηρό αστυνομικό να λέει: «Το παίζεις νεκρός; Υποκρίνεσαι! Ορίστε, υποκρίσου!» Με ξαναχτύπησε με το ηλεκτρικό γκλομπ και με κλότσησε στον μηρό. Έπειτα, με έσυρε και ρώτησε άγρια: «Θα μου πεις;» Και πάλι δεν απάντησα. Τότε με χτύπησε βάναυσα στο πρόσωπο με τις γροθιές του και μου έσπασε ένα δόντι, ενώ σχεδόν μου έβγαλε ένα άλλο. Αμέσως έβγαλα αίμα από το στόμα. Αντιμετωπίζοντας το τρομερό βασανιστήριο από αυτούς τους δαίμονες, το μόνο που φοβόμουν ήταν ότι δεν θα μπορούσα να αντέξω τα βασανιστήριά τους και έτσι θα πρόδιδα τον Θεό, οπότε προσευχήθηκα απελπισμένα στον Θεό μέσα από την καρδιά μου. Τότε, σκέφτηκα πάλι τα λόγια του Θεού: «Εκείνοι που βρίσκονται στην εξουσία μπορεί να δείχνουν μοχθηροί εξωτερικά, αλλά μη φοβάστε, καθότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχετε πολλή πίστη. Εφόσον η πίστη σας μεγαλώσει, τίποτα δεν θα είναι υπερβολικά δύσκολο» («Κεφάλαιο 75» από «Ομιλίες του Χριστού στην αρχή» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Τα λόγια του Θεού μού έδωσαν ξανά πίστη και δύναμη και αναγνώρισα ότι αν και οι μοχθηροί αστυνομικοί μπροστά μου ήταν τρελαμένοι και αχαλίνωτοι, τους κατηύθυνε το χέρι του Θεού. Εκείνη τη στιγμή, ο Θεός τούς χρησιμοποιούσε για να δοκιμάσει την πίστη μου. Όσο στηριζόμουν στην πίστη μου και βασιζόμουν στον Θεό και δεν ενέδιδα σ’ αυτούς, αναπόφευκτα θα αποτύγχαναν ταπεινωμένοι. Σκεπτόμενος όλα αυτά, μάζεψα όλη τη δύναμη του σώματός μου και απάντησα με δυνατή φωνή: «Γιατί με φέρατε εδώ; Γιατί με χτυπάτε με το ηλεκτρικό γκλομπ; Τι έγκλημα διέπραξα;» Ο μοχθηρός αστυνομικός ξαφνικά σάστισε και χαμήλωσε το βλέμμα με ένοχη συνείδηση. Άρχισε να ψελλίζει: «Εγώ… Εγώ… δεν έπρεπε να σε φέρω εδώ;» Τότε έφυγαν με την ουρά στα σκέλια. Βλέποντας τη ντροπιαστική κατάσταση του διλήμματος του Σατανά, δάκρυσα από συγκίνηση. Μέσα στο αδιέξοδο αυτό, βίωσα στ’ αλήθεια τη δύναμη και την εξουσία των λόγων του Παντοδύναμου Θεού. Εφόσον έκανα πράξη τα λόγια του Θεού, τότε θα είχα τη φροντίδα και την προστασία Του και θα έβλεπα τις πράξεις Του. Ταυτόχρονα, ένιωθα υποχρεωμένος στον Θεό λόγω της τόσο λίγης πίστης που είχα. Έπειτα, ένας ψηλός αστυνομικός ήρθε μέσα και ήρθε μπροστά μου και είπε: «Αρκεί μόνο να μας πεις που ζει η οικογένειά σου και πόσοι άνθρωποι είναι στην οικογένειά σου, και αμέσως θα σε αφήσουμε». Όταν είδε ότι δεν θα έλεγα τίποτα, ταράχτηκε πολύ και άρπαξε το χέρι μου, βάζοντας με τη βία το αποτύπωμά μου σε μια προφορική ομολογία που είχαν γράψει. Είδα ότι η προφορική ομολογία δεν περιείχε αυτά που τους είχα πει, ήταν ξεκάθαρα πλαστό και ψευδές αποδεικτικό στοιχείο. Με έπνιξε το δίκιο μου και την πήρα και την έκανα κομματάκια. Ο αστυνομικός αμέσως εξοργίστηκε και με χτύπησε με τη γροθιά του στην αριστερή πλευρά του προσώπου μου. Έπειτα με χαστούκισε δύο φορές τόσο δυνατά που ζαλίστηκα. Έπειτα με πήγαν ξανά στο μικρό δωμάτιο όπου ήμουν πριν.

Αφού επέστρεψα στο μικρό δωμάτιο, ήμουν χτυπημένος και μελανιασμένος· ο πόνος ήταν αφόρητος. Δεν μπορούσα παρά να νιώσω άρρωστος στη καρδιά και αδύναμος. Γιατί έπρεπε οι πιστοί να υποφέρουν έτσι; Κήρυττα το ευαγγέλιο με καλή πρόθεση, έδειχνα στον κόσμο ότι ο Σωτήρας είχε έρθει και ότι έπρεπε να σπεύσουν να επιδιώξουν την αλήθεια και να σωθούν, όμως υπέφερα απροσδόκητα αυτόν τον διωγμό. Σκεπτόμενος αυτό, ένιωσα ακόμα περισσότερο ότι είχα αδικηθεί. Μέσα στον πόνο μου, σκέφτηκα τα λόγια του Θεού: «Ως ανθρώπινο ον, θα πρέπει να δαπανάσαι για τον Θεό και να υπομένεις όλα τα βάσανα. Θα πρέπει να αποδεχθείς με χαρά και χωρίς ανασφάλεια τα μικρά βάσανα στα οποία υποβάλλεσαι σήμερα και να ζήσεις μια ουσιαστική ζωή, όπως ο Ιώβ, όπως ο Πέτρος. […] Είστε άνθρωποι που ακολουθούν το σωστό μονοπάτι, εκείνοι που αναζητούν βελτίωση. Είστε άνθρωποι που ανέρχονται στο έθνος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, εκείνοι που ο Θεός ονομάζει δίκαιους. Δεν είναι αυτή η πιο ουσιαστική ζωή;» (από «Πράξη (2)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού άγγιξαν την καρδιά μου. Ναι, ο Θεός με πότισε και με εφοδίασε με τα πλουσιοπάροχα λόγια Tου για τη ζωή, μου επέτρεψε να απολαύσω την άφθονη χάρη Του δωρεάν και μου επέτρεψε να μάθω τα μυστήρια και την αλήθεια που κανείς δεν έχει καταλάβει από τις γενιές του παρελθόντος κι έπειτα. Αυτή είναι μια ιδιαίτερη ευλογία που μου έδωσε ο Θεός. Θα πρέπει να μαρτυρήσω για τον Θεό και να υπομείνω γι’ Αυτόν κάθε πόνο, επειδή αυτό είναι που έχει τη μεγαλύτερη αξία και νόημα! Σήμερα διώκομαι επειδή κήρυξα το ευαγγέλιο και επειδή δεν είμαι πρόθυμος να υποφέρω κανέναν σωματικό πόνο γι’ αυτό· νιώθω αδικημένος και απρόθυμος. Δεν λυπεί τον Θεό που το κάνω αυτό; Δεν μου λείπει η συνείδηση; Πώς γίνεται να είμαι άξιος της χάρης, των ευλογιών και της παροχής του Θεού για τη ζωή; Γενιές αγίων έχουν γίνει ισχυροί και ηχηροί μάρτυρες για τον Θεό επειδή ακολούθησαν την οδό του Θεού˙ έζησαν τη ζωή με νόημα. Σήμερα έχω όλα αυτά τα λόγια από τον Θεό, δεν θα πρέπει, λοιπόν, να προσφέρω όμορφες μαρτυρίες για τον Θεό; Αναλογιζόμενος αυτά, το σώμα μου δεν ένιωθε πλέον τόσο πόνο, γνώριζα βαθιά ότι ο λόγος του Παντοδύναμου Θεού μού έδινε τη δύναμη, επιτρέποντάς μου να υπερνικήσω τις αδυναμίες της σάρκας.

Την επόμενη μέρα, οι αστυνομικοί δεν είχαν άλλη στρατηγική να δοκιμάσουν. Με απείλησαν λέγοντας: «Δεν θα πεις τίποτα; Τότε θα σε φυλακίσουμε!» Βλέποντας ότι δεν παραδιδόμουν, με έστειλαν σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα. Εκεί, οι αστυνομικοί συνέχισαν να χρησιμοποιούν κάθε είδους βασανιστήριο πάνω μου και συχνά παρότρυναν τους φυλακισμένους να με χτυπούν. Μέσα στο τσουχτερό κρύο του χειμώνα, έλεγαν στους φυλακισμένους να μου ρίχνουν κουβάδες με κρύο νερό και με ανάγκαζαν να κάνω κρύο μπάνιο. Έτρεμα ολόκληρος από το κρύο. Εδώ, οι φυλακισμένοι ήταν μηχανήματα παραγωγής χρήματος για το ΚΚΚ και δεν είχαν καθόλου νομικά δικαιώματα. Δεν είχαν καμία άλλη επιλογή, πέρα από το να τους ξεζουμίζουν και να γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης σαν σκλάβοι. Οι φρουροί της φυλακής με ανάγκαζαν να εκτυπώνω χαρτονομίσματα που χρησιμοποιούνταν σαν προσφορές για τους νεκρούς όλη μέρα και με ανάγκαζαν να δουλεύω υπερωρίες όλη νύχτα. Αν σταματούσα να ξεκουραστώ, έστελναν κάποιον να με ξυλοφορτώσει. Στην αρχή, είχαν θέσει ως κανόνα ότι έπρεπε να εκτυπώνω 2.000 κομμάτια την ημέρα, έπειτα το αύξησαν στα 2.800, και τελικά στα 3.000. Αυτή η ποσότητα ήταν αδύνατο να επιτευχθεί ακόμα και από κάποιον έμπειρο, πόσο μάλλον από κάποιον άπειρο σαν εμένα. Στην πραγματικότητα, το όρισαν έτσι επίτηδες, ώστε να μην μπορώ να το ολοκληρώσω και να έχουν δικαιολογία να με βασανίζουν και να με ταλαιπωρούν. Εφόσον δεν κατάφερνα να βγάλω εις πέρας τον στόχο, οι μοχθηροί αστυνομικοί έβαζαν στα πόδια μου δεσμά που ζύγιζαν πάνω από πέντε κιλά και με έδεναν χειροπόδαρα με αλυσίδες. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κάθομαι εκεί, να σκύβω το κεφάλι μου και να στριφογυρίζω τη μέση μου, ανίκανος να κινηθώ. Ακόμα πιο απαράδεκτο ήταν το ότι αυτοί οι απάνθρωποι και αναίσθητοι αστυνομικοί δεν ρωτούσαν και δεν ενδιαφέρονταν για τις βασικές μου ανάγκες. Αν και η τουαλέτα βρισκόταν στο κελί της φυλακής, δεν μπορούσα με τίποτα να βαδίσω ως εκεί και να τη χρησιμοποιήσω˙ το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να παρακαλέσω τους συγκρατούμενούς μου να με σηκώσουν μέχρι την τουαλέτα. Αν ήταν λίγο καλύτεροι φυλακισμένοι, με σήκωναν˙ αν δεν με βοηθούσε κανείς, δεν είχα επιλογή παρά να αφοδεύσω μέσα στο παντελόνι μου. Η πιο επίπονη κατάσταση ήταν το γεύμα, καθώς ήμουν δεμένος χειροπόδαρα. Μπορούσα μόνο να κατεβάσω το κεφάλι μου με όλη μου τη δύναμη και να σηκώσω τα χέρια και τα πόδια μου. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να βάλω στο στόμα μου ένα ψωμάκι. Ξόδευα πάρα πολλή ενέργεια σε κάθε μπουκιά. Οι αλυσίδες τρίβονταν στα χέρια και τα πόδια μου, προκαλώντας μου τεράστιο πόνο. Μετά από πολύ καιρό, οι καρποί και οι αστράγαλοί μου είχαν βγάλει σκούρους και σκληρούς κάλους. Πολύ συχνά δεν μπορούσα να φάω αλυσοδεμένος, και σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις οι φυλακισμένοι μού έδιναν δύο μικρά ψωμάκια. Τις περισσότερες φορές έτρωγαν τη μερίδα μου και έμενα με άδειο στομάχι. Μου έδιναν ακόμα λιγότερο για να πιώ˙ αρχικά, έδιναν στον καθένα δύο μπολ νερό την ημέρα, μα εγώ ήμουν δεμένος και δεν μπορούσα να κουνηθώ, άρα σπάνια κατάφερνα να πιώ νερό. Το απάνθρωπο βασανιστήριο ήταν αδιανόητο. Συνολικά, υπέφερα αυτό το μαρτύριο τέσσερις φορές και κάθε φορά ήμουν κλειδωμένος από τρεις μέχρι οκτώ μέρες. Κάθε φορά που η πείνα γινόταν ανυπόφορη, σκεφτόμουν τα λόγια που ο Θεός είχε πει στο παρελθόν: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού» (Ματθ. 4:4). Άρχισα σταδιακά να συνειδητοποιώ ότι ο Θεός θέλει να εκπληρώσει το ότι «ο λόγος Του γίνεται η ζωή του ανθρώπου» σ’ εμένα μέσω των δεινών του Σατανά. Με την κατανόηση του θελήματος του Θεού, η καρδιά μου ελευθερώθηκε και προσευχήθηκα εν ειρήνη στον Θεό και προσπάθησα να κατανοήσω τα λόγια Του. Ασυναίσθητα, έπαψα πια να αισθάνομαι τόσο πόνο ή πείνα. Αυτό με έκανε πραγματικά να αισθανθώ ότι ο λόγος του Θεού είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή, και είναι σίγουρα το θεμέλιο στο οποίο θα πρέπει να βασιστώ για να επιβιώσω. Επομένως, η πίστη μου στον Θεό αυξήθηκε ασυναίσθητα. Θυμάμαι μια φορά που οι δεσμοφύλακες με δίωκαν εσκεμμένα και με είχαν δέσει με χειροπέδες. Για τρία μερόνυχτα δεν ήπια ούτε σταγόνα νερό. Ο φυλακισμένος δίπλα μου, δεμένος κι αυτός, μου είπε: «Υπήρχε ένας νεαρός που ήταν δεμένος με χειροπέδες και λιμοκτόνησε στο παρελθόν. Βλέπω ότι δεν έχεις φάει τίποτα εδώ και αρκετές μέρες και ότι ακόμα είσαι τόσο ευδιάθετος». Ακούγοντας τα λόγια του, σκέφτηκα ότι παρόλο που δεν είχα φάει ή πιει τίποτα για τρία μερόνυχτα, δεν ένιωθα δυσφορία λόγω πείνας. Αισθανόμουν βαθιά ότι αυτή ήταν η δύναμη της ζωής που υπάρχει στα λόγια του Θεού και με υποστήριζε, μ’ έκανε να βλέπω στ’ αλήθεια τον Θεό να εμφανίζεται εμπρός μου με τα λόγια Του. Η καρδιά μου ήταν συνεχώς ενθουσιασμένη˙ σ’ εκείνο το περιβάλλον των δεινών κατάφερα να βιώσω στ’ αλήθεια την πραγματικότητα της αλήθειας ότι «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού». Αυτό είναι πράγματι ο πιο πολύτιμος πλούτος στη ζωή που μου έδωσε ο Θεός, το μονάκριβο δώρο μου. Επιπλέον, ποτέ δεν θα μπορούσα να το αποκτήσω αυτό σε ένα περιβάλλον όπου δεν θα χρειαζόταν να ανησυχήσω για το φαγητό ή για τα ρούχα. Τώρα, τα δεινά μου είχαν τόσο μεγάλο νόημα και αξία! Εκείνη τη στιγμή, δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ τα λόγια του Θεού: «Αυτό που έχετε κληρονομήσει σήμερα υπερβαίνει εκείνο όλων των προηγούμενων αποστόλων και των προφητών, και είναι μεγαλύτερο ακόμα και από εκείνο του Μωυσή και του Πέτρου. Οι ευλογίες δεν κερδίζονται σε μία-δύο ημέρες· πρέπει να αποκτηθούν μέσω μεγάλης θυσίας. Δηλαδή, πρέπει να έχετε ραφιναρισμένη αγάπη, μεγάλη πίστη και τις πολλές αλήθειες που ο Θεός σάς ζητά να κατακτήσετε· επιπροσθέτως, πρέπει να είστε ικανοί να σταθείτε μπροστά στη δικαιοσύνη και ποτέ να μην δειλιάσετε ή να υποταχθείτε, και πρέπει να τρέφετε μια συνεχή και αμείωτη αγάπη προς τον Θεό. Απαιτείται από εσάς αποφασιστικότητα, καθώς και αλλαγή στη διάθεση που έχετε στη ζωή σας· η διαφθορά σας πρέπει να θεραπευτεί, και πρέπει να δεχτείτε όλες τις ενορχηστρώσεις του Θεού χωρίς διαμαρτυρία, κι ακόμη να είστε υπάκουοι μέχρι τον θάνατο. Αυτό πρέπει να κατορθώσετε. Αυτός είναι ο τελικός σκοπός του έργου του Θεού και οι απαιτήσεις Του από αυτήν την ομάδα ανθρώπων» (από «Είναι το έργο του Θεού τόσο απλό, όσο φαντάζεται ο άνθρωπος;» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Προσπαθώντας να κατανοήσω τα λόγια του Θεού, αναγνώρισα ότι μετά τα δεινά και τις δοκιμασίες έρχονται ευλογίες από τον Θεό, και αυτά είναι το πιο πρακτικό εφόδιο και πότισμα της ζωής για μένα. Τώρα, παρόλο που τα λόγια που ο Θεός μού έχει δώσει έχουν ξεπεράσει τις γενιές των αγίων, ακόμα χρειάζεται να έχω πίστη και επιμονή για να μπορώ να παραμείνω αλύγιστος κατά τις δοκιμασίες και τα βάσανά μου, να υποταχθώ στα σχέδια του Θεού και να λάβω τη σωτηρία Του. Τότε θα μπορώ να εισέλθω στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού και να δω τις θαυμαστές πράξεις του Θεού. Αν δεν ήταν το τίμημα αυτής της κακουχίας, δεν θα ήμουν άξιος να λάβω τις υποσχέσεις και τις ευλογίες του Θεού. Η διαφώτιση των λόγων του Θεού με οδήγησε στο να είμαι πιο σταθερός και δυνατός εσωτερικά˙ έχω αποφασίσει το εξής: να συνεργάζομαι επιμελώς με τον Θεό και να ικανοποιώ τις απαιτήσεις Του εν μέσω αυτού του επίπονου περιβάλλοντος, να μαρτυρώ για τον Θεό ώστε να έχω τη μεγαλύτερη συγκομιδή.

Έναν μήνα μετά, η αστυνομία του ΚΚΚ μού επέβαλε την αβάσιμη κατηγορία ότι «ήμουν ύποπτος για διατάραξη της δημόσιας τάξης και καταστροφή της εφαρμογής του νόμου». Καταδικάστηκα σε έναν χρόνο αναμόρφωσης μέσω καταναγκαστικής εργασίας. Όταν μπήκα στο στρατόπεδο εργασίας, οι αστυνομικοί διέδιδαν φήμες και ανοησίες ανάμεσα στους κρατούμενους, λέγοντας ότι ήμουν πιστός στον Παντοδύναμο Θεό, κάτι που ήταν χειρότερο από τον φόνο και τη ληστεία και υποκινούσαν τους κρατούμενους να με βασανίζουν. Έτσι, οι κρατούμενοι συχνά με χτυπούσαν και με έθεταν σε δύσκολες καταστάσεις, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Αυτό με έκανε πραγματικά να δω ότι η Κίνα είναι μια κόλαση επί γης, που ελέγχεται πλήρως από τον Σατανά, τον δαίμονα. Είναι σκοτεινή από κάθε άποψη και κανένα φως δεν επιτρέπεται να υπάρχει˙ δεν υπάρχει καμία θέση για να ζήσουν οι πιστοί στον Θεό. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, οι αστυνομικοί με εξανάγκαζαν να δουλεύω σε ένα εργαστήρι. Αν δεν πετύχαινα τον όγκο εργασίας που μου είχαν επιβάλει, άφηναν τους κρατούμενους να με χτυπήσουν καθώς γύριζα στο κελί μου δηλώνοντας: «Σκότωσε την κότα για να φοβηθεί η μαϊμού». Ενώ βρισκόμουν στο εργαστήρι και μετρούσα σακούλες, μέτραγα εκατό σακούλες και τις έδενα μαζί. Οι κρατούμενοι έρχονταν συνεχώς εσκεμμένα και έπαιρναν μία ή περισσότερες από τις σακούλες που είχα μετρήσει, κι έπειτα έλεγαν ότι δεν είχα μετρήσει σωστά˙ έτσι, έβρισκαν την ευκαιρία να με χτυπήσουν με γροθιές και κλοτσιές. Όταν ο φύλακας έβλεπε να με χτυπούν, ερχόταν και με ρωτούσε υποκριτικά τι συνέβαινε και οι κρατούμενοι παρουσίαζαν ψευδή στοιχεία ότι δεν μετρούσα αρκετές σακούλες. Τότε αναγκαζόμουν να υπομείνω έναν καταιγισμό αυστηρής κριτικής από τον φύλακα. Επιπλέον, με διέταζαν να απομνημονεύω τους «κανόνες συμπεριφοράς» κάθε πρωί, και αν δεν τους απομνημόνευα, με χτυπούσαν˙ με ανάγκαζαν, επίσης, να τραγουδάω τραγούδια που επαινούσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αν έβλεπαν ότι δεν τραγουδούσα ή ότι τα χείλη μου δεν κινούνταν, τότε αναπόφευκτα τη νύχτα με χτυπούσαν. Με τιμωρούσαν, επίσης, βάζοντάς με να σφουγγαρίσω το πάτωμα, και αν δεν σφουγγάριζα όπως ήθελαν, τότε με χτυπούσαν βίαια. Μια φορά, κάποιοι κρατούμενοι άρχισαν ξαφνικά να με χτυπούν και να με κλωτσούν. Αφού με χτύπησαν, με ρώτησαν: «Νεαρέ, ξέρεις γιατί σε χτυπάμε; Επειδή δεν σηκώθηκες να χαιρετήσεις τον φύλακα όταν μπήκε». Μετά από κάθε φορά που με χτυπούσαν, θύμωνα μα δεν τολμούσα να πω τίποτα˙ μόνο έκλαιγα και προσευχόμουν σιωπηλά στον Θεό, λέγοντάς Του για την πικρία και τη θλίψη στην καρδιά μου εξαιτίας αυτού του άνομου, παράλογου μέρους. Δεν υπήρχε λογική εκεί μέσα, μόνο βία. Δεν υπήρχαν άνθρωποι εκεί, μόνο παρανοϊκοί δαίμονες και σκορπιοί! Αισθανόμουν τόσο πόνο και πίεση βιώνοντας αυτήν τη φρίκη κάθε μέρα˙ δεν ήθελα να μείνω ούτε λεπτό παραπάνω. Κάθε φορά που έπεφτα σε κατάσταση αδυναμίας και πόνου, σκεφτόμουν τα λόγια του Παντοδύναμου Θεού: «Αποδεχθήκατε ποτέ τις ευλογίες που σας δόθηκαν; Γυρέψατε ποτέ τις υποσχέσεις που σας έγιναν; Είναι σίγουρο ότι, υπό την καθοδήγηση του φωτός Μου, θα σπάσετε αυτήν τη θηλιά με την οποία σας στραγγαλίζουν οι δυνάμεις του σκότους. Είναι σίγουρο ότι, εν μέσω του σκότους, δεν θα χάσετε το φως που σας οδηγεί. Θα είστε σίγουρα οι κυρίαρχοι όλης της δημιουργίας. Θα είστε σίγουρα νικητές ενώπιον του Σατανά. Είναι σίγουρο ότι, με την πτώση της βασιλείας του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, θα ξεχωρίσετε ανάμεσα στις ορδές των μυριάδων για να γίνετε μάρτυρες της νίκης Μου. Η στάση σας θα είναι σίγουρα αποφασιστική και ακλόνητη στη γη του Σινείμ. Μέσα από τα δεινά που υπομένετε θα κληρονομήσετε τις ευλογίες που προέρχονται από Εμένα και θα ακτινοβολήσετε σίγουρα τη δόξα Μου σ’ ολόκληρο το σύμπαν» («Κεφάλαιο 19» από «Τα λόγια του Θεού προς ολόκληρο το σύμπαν» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Τα λόγια του Θεού μού έδιναν θάρρος. Καταλάβαινα ότι, ανεξάρτητα του αν ο Θεός μού έδινε χάρη και ευλογίες ή δοκιμασίες και εξευγενισμό, όλα γίνονταν για την πρόνοια και τη σωτηρία μου˙ ήταν για να βάλει την αλήθεια μέσα μου και να την κάνει ζωή μου. Ο Θεός επέτρεπε στον διωγμό και στα δεινά να έρθουν πάνω μου, και παρόλο που υπέφερα πολύ σωματικά, μου επέτρεπε να βιώσω στ’ αλήθεια ότι ο Θεός είναι μαζί μου˙ με έκανε να απολαύσω στ’ αλήθεια τα λόγια του Θεού να γίνονται ο άρτος της ζωής μου και η λυχνία στα πόδια μου, το φως στο μονοπάτι μου, που με οδηγούσε βήμα-βήμα μέσα από αυτήν τη σκοτεινή τρύπα της κόλασης. Αυτή είναι η αγάπη και η προστασία του Θεού που απόλαυσα και απέκτησα κατά τη διάρκεια των διωγμών και των δεινών. Τότε κατάφερα να δω ότι ήμουν τόσο τυφλός. Πιστεύοντας στον Θεό, ήξερα μόνο πώς να απολαμβάνω τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού και δεν επιδίωκα την αλήθεια και τη ζωή ούτε στο ελάχιστο. Μόλις η σάρκα μου υπέφερε λίγες κακουχίες, κλαψούριζα ασταμάτητα· απλώς δεν κατανοούσα το θέλημα του Θεού και δεν επιζητούσα να καταλάβω το έργο Του. Πάντα έκανα τον Θεό να θλίβεται και να πονά για μένα. Στ’ αλήθεια, δεν είχα συνείδηση! Αισθανόμενος μεταμέλεια και τύψεις, προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό: «Ω, Παντοδύναμε Θεέ, μπορώ να δω πως ό,τι κάνεις είναι για να με σώσεις και να με αποκτήσεις. Απλώς μισώ το ότι είμαι τόσο επαναστατικός, τυφλός και δεν έχω ανθρώπινη φύση. Πάντα Σε παρεξηγούσα και δεν με ένοιαζε το θέλημά Σου. Ω, Θεέ μου, σήμερα ο λόγος Σου ξύπνησε τη νωθρή καρδιά και το πνεύμα μου και με έκανε να κατανοήσω το θέλημά Σου. Δεν θέλω πια να έχω τις δικές μου επιθυμίες και απαιτήσεις· θα υποταχθώ μόνο στα σχέδιά Σου. Ακόμα κι αν πρέπει να υποφέρω όλες τις δυσκολίες, θα εξακολουθώ να συνεργάζομαι επιμελώς μ’ Εσένα και θα γίνω ηχηρός μάρτυρας για Σένα εν μέσω των διωγμών του Σατανά. Θα επιζητώ να ξεφύγω από την επιρροή του Σατανά και να βιώσω την ομοιότητα ενός αληθινού ανθρώπου για να Σε ικανοποιήσω». Μετά την προσευχή, κατάλαβα τις καλές προθέσεις του Θεού, και ήξερα ότι κάθε περιβάλλον, το οποίο ο Θεός μού επέτρεψε να βιώσω, ήταν η μεγαλύτερη αγάπη και σωτηρία του Θεού για μένα. Επομένως, δεν σκεφτόμουν πλέον να δειλιάσω ή να παρεξηγήσω τον Θεό. Αν και η κατάσταση ήταν ακόμα η ίδια, η καρδιά μου ήταν στ’ αλήθεια γεμάτη χαρά και ευχαρίστηση. Ένιωθα ότι ήταν τιμή να μπορώ να υποφέρω κακουχίες και διωγμούς για την πίστη μου στον Θεό, και αυτό ήταν ένα μονάκριβο δώρο για μένα, έναν διεφθαρμένο άνθρωπο˙ ήταν η ιδιαίτερη ευλογία και χάρη του Θεού για μένα.

Μετά από έναν χρόνο κακουχιών στη φυλακή, βλέπω ότι είμαι τόσο μικρός σε ανάστημα και ότι μου λείπει τόσο πολλή αλήθεια. Ο Παντοδύναμος Θεός στ’ αλήθεια έχει αντισταθμίσει τις ελλείψεις μου μέσω αυτού του μοναδικού περιβάλλοντος και μου επέτρεψε να αναπτυχθώ. Κατά τις συμφορές μου, μ’ έκανε να αποκτήσω τον πιο πολύτιμο πλούτο στη ζωή, να κατανοήσω πολλές αλήθειες που δεν κατανοούσα στο παρελθόν και να δω ξεκάθαρα τα ειδεχθή εγκλήματα του ΚΚΚ μέσω των διωγμού του Θεού και των βασανιστηρίων του κατά των χριστιανών. Έχω αναγνωρίσει την αποκρουστική εμφάνιση του Σατανά, του δαίμονα, και την αντιδραστική ουσία της αντίστασής του στον Θεό. Έχω βιώσει ειλικρινά τη μεγάλη σωτηρία και το έλεος που έχει ο Παντοδύναμος Θεός για μένα, τον διεφθαρμένο, και έχω νιώσει ότι η εξουσία και η ζωή στα λόγια του Παντοδύναμου Θεού μπορούν να μου φέρουν το φως, να είναι η ζωή μου και να με οδηγήσουν στο να επικρατήσω έναντι του Σατανά και να ξεφύγω αποφασιστικά από την κοιλάδα της σκιάς του θανάτου. Παρομοίως, έχω αναγνωρίσει, επίσης, ότι ο Παντοδύναμος Θεός με οδηγεί στο ορθό μονοπάτι της ζωής. Είναι το λαμπρό μονοπάτι για την απόκτηση της αλήθειας και της ζωής! Από τώρα και στο εξής, ό,τι διωγμούς, δεινά ή επικίνδυνους πειρασμούς και αν συναντήσω, είμαι πρόθυμος να επιδιώκω επιμελώς την αλήθεια και να αποκτήσω την οδό της αιώνιας ζωής που μου έχει δώσει ο Παντοδύναμος Θεός.